مصائب و شیرینی‌های بچه‌داری _ شب دوم

از عصر که برگشتم منزل تا همین حالا سخت مشغول نگهداری از مادر و فرزند بودم!! تا همین لحظه در خدمتشون بودم تازه اونم نه دست تنها!!! همسرجان بخاطر داروی بیهوشی و همینطور بی‌خوابی چند روز اخیر خیلی ضعیف و حساس شده و پسرجان هم که قربونش برم نیاز به تعریف نداره. بدترین چیزی که به شخصه منو واقعا اذیت می کنه اینه که فک و فامیل تشریف میارن با بچه‌هاشون(!!!) برای دیدن بچه و همه هم دوست دار.ن بغل کنن بوس کنن، اگه هم حرف بزنی ناراحت میشن. سر و صدای ناشی از حضورشون و رفت و آمدها و اینجور رفتارها اصلا خوب نیست که هیچ واقعا آزار دهندست. میدونم که خیلی از این رفتارها از روی علاقه است اما گاهی بهتر نیست که پا روی علاقه‌هامون بذاریم و موجبات رنجش و آزار دیگران نشیم؟ گاهی بهتر نیست که اصلاحاتی توی رفتارهای خودمون و رسوم اغلب قدیمی انجام بدیم و در این مورد بخصوص اجازه بدیم مادر و فرزند کمی در آرامش باشن تا جا بیفتن؟!کمی به این موضوع فکر کنیم که بخاطر خودمون چه آزاری به دیگران میرسونیم؟!

تجربه اولین شب بچه‌داری

دیشب اولین تجربه من برای بچه‌داری بود و چه شب عجیب و غریبی هم بود. از طرفی خیلی خسته بودم و خوابم می‌آمد و از طرفی هم نگران کوچولو یمان بودم. در طول شب آقا مهراد چند بار بیدار شد و گریه کرد که نشان از گرسنه بودنش داشت. حس می‌کنم همانطور که مهراد لحظه به لحظه بزرگ می‌شود و یاد می‌گیرد که چطور نیازهایش را به ما بفهماند ، ما هم یاد می‌گیریم که هر گریه نشان از کدام نیاز دلبندمان است. در این یک روز کلی بابا شدم!!

لذت بچه دار شدن

همیشه از دیگران شنیده بودم که بچه‌دار شدن لذت دارد؛ به آغوش کشیدن بچه‌ها برای من لذت‌بخش بوده اما تا زمانی که پدر نباشی حرف‌های اطرافیان را واقعا درک نمی‌کنی!وقتی کودکت گریه می‌کند و تو به آغوشش می‌گیری وقتی در آغوشت آرام می‌گیرد ، وقتی لبخند می‌زند تازه متوجه میشوی که پدر شدن یعنی چه؟!! دوست نداری حتی یک لحظه هم از او دور باشی و حتی دوست نداری از آغوشت جدا کنی.پدر شدن با تمام سختی هایی که در پیش رو داری به لذتش می‌ارزد. باید پدر یا مادر شوی تا لذتش را درک کنی. متأسفانه در این دوره و زمانه کسی علاقه‌ای به بچه‌دار شدن ندارد اما اگر بدانند که کودک با بدنیا آمدنش چه عشقی به آنها می‌دهد نظرشان حتما عوض می‌شد.مهرادم ممنونم که لذت پدر شدن را به من بخشیدی. خدایا شکر از نعمت و هدیه‌ات... خدایا دوستت دارم...

پسرم به زندگی خوش آمدی

مهراد عزیزم دیشب، ۲۰ آذر ۱۳۹۵ ساعت ۱۱:۴۰ دقیقه شب چشمای قشنگشو به روی دنیا باز کرد و خدا هدیه خودش رو به ما داد. پسرکم به زندگی خوش آمدی...

چشم به راه...

پسرم...این روزها مشتاقانه چشم به راه نشسته‌ایم تا تو که هدیه‌ی خداوندی بیایی...منتظریم تا چشم‌های زیبایت را به روی این دنیا بگشایی...منتظریم تا با حضور گرمت ما را از تنهایی در بیاوری تبدیل به خانواده کنی!پسرم بدان که مادرت مدت‌هاست که شب‌ها آرام ندارد و خواب به چشمانش نمی‌آید...بدان که پدرت تمام تلاشش را می‌کند تا تو آسوده پای به این جهان بگذاری...امیدواریم پدر و مادر خوبی برایت باشیم و به درستی تربیتت کنیم تا مایه افتخار ما و جامعه‌ات باشی و از همه مهم‌تر بنده‌ی خوبی برای خدای متعال باشی که هدف نهایی جز این نیست...پسرم بدان که آمدن ما به این جهان فانی بی‌دلیل نیست و نباید در روزمرگی‌هایمان آنقدر گم شویم که فراموش کنیم ما برای بندگی آمده‌ایم...پسرم دوستت داریم...این روزهای باقی‌مانده تا حضورت در جمع ما بیش از پیش دلهره داریم و چه شیرین است این دلهره...

لزوم دشمن شناسی

در دنیای امروز زندگی‌ها آنقدر سخت شده است که فرصت تفکر و تأمل در چرایی بسیاری از اتفاقات پیرامون خود را از دست داده‌ایم و به کلی فراموش کرده‌ایم که "از کجا آمده‌ایم و آمدنمان بهر چه بود؟!"از دوران کودکی به یاد دارم که به ما آموزش می‌دادند برای خداشناسی باید از خودشناسی شروع کرد. چرا که با ورود به خودشناسی اولین سوالاتی که مطرح می‌شود این است که چگونه و برای چه هدفی خلق شده‌ایم. آفریننده‌ی این نظام پیچیده و این همه هماهنگی در وجود انسان کیست؟ اما امروزه چند نفر از ما از خود این سوال را می‌پرسد و برای پیدا کردن پاسخ سوالاتش زمان گذاشته و تحقیق می‌کند. اغلب ما آنقدر غرق در زندگی روزمره شده‌ایم که واقعاً دیگر فرصتی برای زندگی کردن به معنای واقعی کلمه را نداریم..! اما چرا؟! چه کسی و یا چه چیزی موجب غوطه‌ور شدن ما در این همه مشکلات و روزمرگی‌ها شده است؟ بدون شک برای پاسخ صحیح به این سوال نباید خیلی راه دور رفت و شاید باید انگشت اتهام را اول از همه به سمت خودمان نشانه بگیریم که اجازه دادیم دیگرانی برای ما تصمیم بگیرند! همیشه تصور من از ادیان مختلف این بود که همه اعم از یهودی و مسیحی و مسلمان یکتاپرستیم و تنها آنها که مسلمان نیستند برداشت‌های غلطی از دین دارند و پیامبران و کتاب‌های بعد از خود را قبول ندارند اما تازه متوجه شده‌ام که نه تنها تصور من اشتباه بوده بلکه چنان تحریف‌هایی در ادیان دیگر شده که گاهی آدم شاخ در می‌آورد! شیطان‌پرستی بجای خداپرستی نه تنها در آنها موج می‌زند که حتی سعی در اشاعه آن بین دیگر ادیان و مردم دارند. تصور یهود بر این است خود قوم برگزیده است و خدا با آنها عهدی بسته که با وجود اینکه بنی اسرائیل عهدشکنی کرده‌اند خدا -نعوذ بالله- مجبور است بر سر پیمان خود با این قوم باقی بماند!!از نظر یهود تنها قوم برگزیده و تنها انسان‌ها آنها هستند و غیر یهودی‌ها اعم از مسلمانان و غیره حیواناتی بیش نیستند و  با همین تفکر است که مسلمانان جهان را می‌کشند و خون کودکان را می‌ریزند چرا که از نظر آنها این کشتار قربانی است برای رسیدن به خدا..!!دشمن بسیار قوی برنامه‌ریزی می‌کند اما ما چه می‌کنیم؟ اصلاً دشمن را می‌شناسیم؟ استراتژی‌هایش را می‌دانیم؟ اصلاً می‌دانیم که نظام بانکی جهانی در دست یهودی‌هاست و آنها معتقدند که از هم‌نوع خود -یهود- نباید سود بگیرند و نزول دهند و... اما بر آنها واجب شده که به غیر یهود چنان نزولی بدهند و چنان سودی بگیرند که غیر یهود تمام اموالش را از دست بدهد؟ آیا می‌دانیم که نیت واقعی صهیونیزم از هجوم به سرزمین‌های اشغالی چیست؟برای پاسخ به همه‌ی این سوالات باید دشمن را خوب بشناسیم و مراقب باشیم...متأسفانه دشمن در حال رخنه کردن در کشور ماست و ما هنوز خوابیم...شاید برای شروع بد نیست که از اینجا شروع کنیم:http://masaf.ir

سینما - تخیل - واقعیت

بعد از مدت‌ها امشب فرصتی دست داد تا به تماشای دو فیلم سینمایی بنشینم. دو فیلم از دو سینمای متفاوت... اولی از سینمای ایران و دومی از سینمای هند...بادیگارد ساخته استاد ابراهیم حاتمی‌کیا ، اولین فیلمی بود که تماشا کردم...طبق انتظار ، فیلم سناریوی جالبی داشت با قهرمانی بازمانده از جنگ و شخصیتی معترض به اوضاع پس از جنگ... معترضی که در اکثر آثار حاتمی‌کیا حضور پررنگی دارد. بادیگارد را دوست داشتم و البته بازی استاد پرویز پرستویی که بازیگر مورد علاقه من هستند.فیلم دوم اما از سینمایی متفاوت ، سینمای بالیوود بود.وزیر...با بازی درخشان آمیتاب باچان. این فیلم را هم دوست داشتم. سناریوی جذاب و بازیگران هنرمند این فیلم از ویژگی‌هایی هستند که موجب می‌شوند تا شما را برای تماشای این فیلم تشویق کنم.اما در نهایت به نظرم میرسد چرخه سینما همچون خیلی چیزهای دیگر راه بسیاری برای اینکه در مسیر پیشرفت و راه درست قرار بگیرد دارد. همه‌ی ما سینمای هند را به تخیل‌گرایی و قهرمان‌هایی با قدرت‌های غیر عادی می‌شناسیم. اما چیزی که در سینمای هند نقطه جذابیت ماجراست تعلیقی است که در بیشتر فیلم‌های این سینما دیده می‌شود و معمولاً فیلم‌ها آن طوری تمام می‌شوند که ما اصلاً انتظارش را ندشتیم. دقیقاً عکس اتفاقی که در بیشتر فیلم‌های ایران اتفاق می‌افتد و معمولاً بیننده از اواسط فیلم قدرت حدس زدن انتهای فیلم را خواهد داشت و گاهی چند حدس می‌زند که یکی از آنها درست از آب در می‌آید. از آنجا که سواد کافی در زمینه‌ی سینما ندارم صحبت بیش از این جایز نیست. نیت فقط معرفی این دو فیلم زیبا از نظر بنده بود.