تو یعنى روح باران را
متین و ساده بوسیدن
و یا در پاسخ یک لطف
به روى غنچه خندیدن
کنارم هستى و هر شب
به خوابم باز مى آیى
اگر هرگز نمى خوابند
دو چشم سرخ و نمناکم
اگر در فکر چشمانت
شکسته قلب غمناکم
ولى یادم نخواهد رفت
که یاد تو هنوز اینجاست...
تو مثل لحظه اى هستى که باران تازه میگیرد
و من مرغى که از عشقت فقط بى تاب و حیرانم
تو مى آیى و من گل مى دهم در سایه ى چشمت
و بعد از تو منم با غصه هاى قلب سوزانم
تو مثل چشمه ى اشکى که از یک ابر مى بارد
و من تنهاترین نیلوفر رو به گلستانم
نفس تنگست و این را سینه داند
غمم را عاشق دیرینه داند
مرا هر روز غم،یکسال بگذشت
ولى این نکته را آئینه داند
زبان دارم ولى خاموشِ خاموش
سخن دارم ولى بیگانه با گوش
نه خوانندم،نه پرسندم،نه جوینده
چه هستم؟یاد از خاطر فراموش!
