از امروز کمی با ویرگول!

به گذشته که نگاه می‌کنم متوجه می‌شوم خیلی سال است که درگیر نوشتن هستم. بعضی از پست‌هایم صرفا جنبه بازنشر داشته‌اند و برخی خاطراتی شخصی بوده و البته برخی مطالب هم منتشر کردم که حاصل تجارب خودم بوده و احتمالا به درد خیلی‌ها خورده! همان‌ها که از طریق سرچ در موتورهای جستجو به نوشته‌هایم سر زده‌اند.

از جایی که امروز در آن می‌نویسم راضی هستم. مدتی است در بلاگ‌آی‌آر می‌نویسم و کلا به محیط وبلاگ‌نویسی به همان شکل گذشته علاقه دارم. جایی که بتوانم قالب وبلاگم را شخصی‌سازی کنم. بشود آن چیزی که وقتی وارد وبلاگ شدی، من را در آن حس کنی!

چند باری از زمان آغاز به کار ویرگول، اکانت ساختم. اما راستش خیلی علاقه‌ای به این شکل نوشتن ندارم! قبل‌تر البته با سرویس پرشین‌بلاگ که چند سالی است با مدیریت جدید و رابط کاربری جدیدش که به یک شبکه اجتماعی تبدیل شده فضایی مشابه ویرگول را تجربه کردم. اما سرعت پایین پرشین‌بلاگ قدیمی به این نسخه جدید هم ارث رسیده بود و عطایش -عطا خلیقی سیگارودی: یکی از موسسان پرشین‌بلاگ!!! که بعدها واگذارش کردند- به لقایش بخشیدم!

اما بدم نمی‌آید برای خودم چالش تجربه محیطی جدید را ایجاد کنم و تعاملات با پست‌هایم را در آنجا بسنجم. به هر حال بلاگرها می‌نویسند که دیده شوند... خوانده شوند... 

برای همین از امروز برای مدتی به طور موازی در ویرگول هم پست‌هایم در این وبلاگ را منشر می‌کنم...

شاید برای بیشتر خواندن ، بیشتر نوشتن و بیشتر دیده شدن...

و برای بعدش هم برنامه خاصی ندارم و نمی‌دانم تا چه زمانی به این کارم ادامه خواهم داد...؟!

وبلاگ‌نویس خانه به دوش

در طول سالهایی که گذشت از شروع وبلاگ‌نویسی تا به امروز چندین مرتبه سرویس‌های میزبان وبلاگم را تغییر داده و مطالبم را گذاشتم و کوچ کردم به خانه‌ای جدید...

اما دو بار از آن چند بار ، هر چه در توان داشتم انجام دادم تا مطالبم از دست نرود. یک بار وقتی از پرشین‌بلاگ بعد از فروشش و آن همه ایرادات فنی خسته شدم و به میهن‌بلاگ کوچ کردم و یکبار هم حالا که میهن‌بلاگ تاریخ ۱۵ آذر ماه ۱۳۹۹ را تاریخ خاموشی سرورهایش و از دسترس خارج شدن آن همه حافظه تاریخی بلاگستان فارسی قرار داده است!

چاره‌ای نبود...

ابزار مهاجرت بیان اگرچه خوب است اما اشکالات زیادی دارد و این کار را سخت کرد. خیلی هم سخت!

هیچ‌کدام از تصاویر و فیلم‌هایم در انتقال به این بلاگ منتقل نشده‌اند و باید تک به تک آنها را در فضایی ابری ذخیره و در پست مربوط به خودش باز نشر کنم.

تا همین‌جا اما با تقریبا ۳ روز تلاش و رفع گام به گام و با حوصله ارورهای متعدد ابزار مهاجرت بیان ، متن کلیه مطالب را منتقل کردم.

تگ‌های کلیدی در پرشین‌بلاگ و میهن‌بلاگ نامحدود بود و در بیان محدود! مجبور شدم یک بسته تگ کلیدی هم بخرم چون بدون آنها عملا امکان انتقال مطالب از طریق ابزار مهاجرت بیان میسر نبود. یکی دو امکان دیگر هم برای این بلاگم خریدم.

زمان کمی باقی مانده و مشخص نیست که آیا بتوانم همه‌ی آنچه که میراث من در میهن‌بلاگ بود را به اینجا منتقل کنم یا نه؟!

احتمال زیادی دارد که بخواهم در آینده‌ای نه چندان دور هر چه دارم مجدد جمع کنم و اینبار برای خودم هاست تهیه کنم! یک هاست اختصاصی که با یک تصمیم ناگهانی مجبور نشوم کار و زندگی‌ام را بگذارم و باز دنبال جمع‌آوری خاطرات مجازیم باشم.

آخرین تصویر از بلاگ قبلی‌ام را هم روی همین پست میگذارم تا بماند یادگاری!

ضمنا هنوز برای وبلاگم نام خاصی انتخاب نکرده‌ام!! برای همین نام و نشان من و بلاگ تا اطلاع ثانوی همین است که هست!!

از دیرباز با پرشین بلاگ

اولین تصویری که بلاگرهای قدیمی در ذهن دارند همین تصویر است...حالا کمی بیش از پانزده سال گذشته...تیم ایده‌پرداز ، نوآور و خلاق و مدیریت اولیه در پرشین بلاگ، موسسان واقعی وبلاگستان فارسی که شامل #بهرنگ_فولادی ، #سهند_قانون و #عطا_خلیقی_سیگارودی بودند به هزار و یک دلیل پس از دوره‌ای شراکت آن را به طور کامل واگذار کردند...سالها گذشت و #پرشین‌بلاگ با مدل جدیدی مدیریت شد. بارها #فیلتر و سپس رفع فیلتر شد. مدیرانش گاهی به جرایم نا مشخص بازداشت شدند!اگر درست ذهنم یاری دهد اولین و آخرین باری که این لوگوی جدید پرشین‌بلاگ را دیدم در جشن ۹ یا ۱۰ سالگی‌اش بود... در آن جشن از لوگو تایپ جدید رونمایی شد و وعده‌هایی هم از تغییرات گسترده که با تغییر در لوگو آغاز می‌شد به کاربران داده شد. وعده‌هایی که در عمل، رنگی از واقعیت و عمل به خود ندید.با وجود حفظ موتور اولیه در این سالها اما ، پرشین بلاگ تغییراتی بسیار جزیی در صفحات داخلی‌اش داشت. مثل پنل مطالب جدید منتشر شده در صفحه اصلی میز کار که بعدها حذف شد ، یا انتقال مطالب از بلاگر به پرشین‌بلاگ و ...اکنون که در حال انتشار این پست هستم دل‌نگران مطالبی هستم که در وبلاگ‌های قدیمی‌ام بود و حالا دیگر در دسترس نیست... کلا دیگر وبلاگم در دسترس نیست. نمیدانم چرا اما از همان روز اول هم وبلاگ من مشکل داشت!  نسخه‌ی پشتیبان نمی‌داد، آدرس پست‌ها گاهی اشتباه از آب در می‌آمد و ... حالا هم که دیگر از دسترس خارج شده...محیط این پرشین‌بلاگ جدید بد نیست ؛ اما نیازمند بررسی دقیق‌تر و گشت و گذار بیشتر است. محدودیت‌ها خیلی زیاد شده است. مثلا دسته بندی موضوعی یا ساخت صفحات جداگانه به نظر حذف شده است. وبلاگ و وبلاگ‌نویسی به #لینکستان اش معروف بود که آن هم ظاهرا دیگر وجود ندارد.دل نگران کننده‌تر اینکه به سبب اجتماعی‌تر شدن پرشین‌بلاگ به نظر می‌آید امکان انتشار پست‌ها روی دامین جداگانه از دسترس خارج شده باشد. البته پیش از این نیز چنین امکانی در پرشین‌بلاگ مشابه آنچه در دیگر سرویس‌ها شاهدش بودیم وجود نداشت و مستلزم تهیه هاست و دامین برای انتشار وبلاگ روی دامین شخصی بود. حالا اما تصور اینکه پست‌ها با این ورژن جدید چگونه روی هاست و دامین کاربران قدیمی پرشین‌بلاگ قرار خواهد گرفت را باید دید...همین که امکان کپی‌برداری نیست امکان خوبی است اما به کدام بها؟هنوز نمی‌توان با قاطعیت از این تغییرات خرسند بود و یا در نقدش بی‌رحمانه گفت... شاید #زمان لازم است تا بهتر این پرشین‌بلاگ #نوجوان را بشناسیم...

روز وبلاگ‌نویسی من!

1388/8/14 اولین روزی بود که به صورت جدی وبلاگ‌نویسی رو با سرویس‌دهنده‌ی وبلاگ پرشین‌بلاگ شروع کردم. قبلتر با سرویس‌های وردپرس ، مای اوپرا و بلاگر - که در اون زمان فیلتر نبودند - وبلاگ‌نویسی رو تجربه کرده بودم. دلیل انتخاب سرویس‌های خارجی قبل از پرشین بلاگ ، این بود که من در اون زمان توی خونه دسترسی به اینترنت نداشتم و از طریق تلفن همراهم وبلاگ‌نویسی می‌کردم    و سروس‌های خارجی برای مرورگرهای تلفن همراه بهینه‌سازی شده بود اما پرشین بلاگ سازگاری چندانی با مرورگر گوشی من نداشت و سختی وبلاگ‌نویسی با گوشی تلفن رو دو چندان می‌کرد. بعدها که پرشین بلاگ رو انتخاب کردم به دلیل مقاله‌ای بود که چند سال قبل در مورد وبلاگ‌نویسی خونده بودم. توی اون مقاله پرشین بلاگ به عنوان اولین و بزرگترین ارائه‌دهنده‌ی وبلاگ فارسی معرفی شده بود. چند وقت قبل بعد از ۵ سال وبلاگ‌نویسی مداوم و عضویت کوتاه توی باشگاه هواداران پرشین بلاگ و مدیریت یک وبلاگ گروهی فرهنگی هنری که همه‌ی نویسندگانش از وبلاگ‌نویسان قدیمی و همینطور از متخصصین اون حوزه بودند ، تصمیم گرفتم وبلاگ شخصیم رو به اینجا انتقال بدم که دلایل خاص خودم رو برای این موضوع داشتم.به هر حال این روز برای من روز عزیزی بوده و هست...بی‌ربط‌ نوشت : اگر کسی دوست داشت توی فید وبلاگ من یا بقیه ی دوستانش مشترک بشه و از بروز رسانی وبلاگ هاشون با خبر بشه ، راجع به فید خوان و نرم افزار مربوطه و لینک دانلودش و حتی نحوه ی اشتراک توضیحات مفصلی توی این لینک دادم که خوشحال میشم بخونید و توی فید وبلاگم مشترک بشید.

گفتگو با موسسان وبلاگ فارسی در ایران

شاید درصد بالایی از جامعه ی امروز وبلاگ نویسان فارسی زبان نمی دانند که وبلاگستان فارسی از کجا آغاز به کار کرد و چگونه فعالیتش را در کشوری بدون حتی اینترنت پر سرعت آن سالها راهش را ادامه داد. در این پست سعی کردم با انتشار مصاحبه ای که تاریخ انجام آن مشخص نیست و نیز باز نشر مقاله ای از نادر جدیدی درباره ی فراز و فرود وبلاگستان فارسی و پرشین بلاگ ، بیاد وبلاگ نویسان امروز بیاورم که راحتی وبلاگ نویسی امروز ما - همچون خیلی از کارهای بار اولی دیگر - مدیون تحمل سختی چه کسانی است؟

اما آنچه که در این پست مهم است توجه به این نکته است که اولین موسسان وبلاگستان فارسی براحتی از جایی که متعلق به آن بودند بیرون رانده شدند . به شخصه با وجود اینکه سالها در پرشین بلاگ وبلاگ نویسی می کردم با خواندن این مصاحبه به شدت از مدیران پرشین بلاگ دلخور شدم. گرچه شاید این مصاحبه تمام ماجرای آن سالها نباشد ...

پس از خواندن متن مصاحبه که در ادمه ی مطلب آمده است ، مقاله ی نادر جدیدی درباره ی فراز و فرود اولین سرویس دهنده ی فارسی یعنی پرشین بلاگ رو براتون قرار دادم که دعوت میکنم حتما بخونیدش.

باید گذاشت و رفت

قبول کنید که خیلی سخته ...خیلی سخته دل کندن از وبلاگی که چند ساله بهش دل بستی و توش می‌نویسی ...همینطور دل کندن از پرشین‌بلاگ ...پرشین‌بلاگی که اصلی ترین دلیل وبلاگنویسی تو بوده ...پرشین‌بلاگ مدتیه که قاطی کرده ...مسئولینش هم که دیگه مسئول نیستن ... هر کی که کار بلد بوده رفته از تیم پرشین‌بلاگ و حالا دیگه کسی پاسخ‌گو هم نیست! ایمیل دادم که مشکل دارم و اکثر اوقات پرشین‌بلاگ پیغام خطا میده ... نه صفحه‌ی ارسال پست باز میشه و نه صفحه‌ی نظرات ... بعد از ۲ هفته جواب اومده که وبلاگ Help رو بخون ...! انگار وبلاگ‌نویس امروز و دیروزم ..!!منم دیگه حوصله ندارم ... برای ارسال یه پست باید هزار بار صفحه رو رفرش کنم تا یه بار باز بشه برام ...به سرم هوای رفتن دارم ...تو بگو ...برم یا بمونم ...؟!

اشک های روان من

من خیلی دل نازکم ... گاهی خیلی زود اشکم در میاد ... مثل الان ... مثل الان که وبلاگ میرا رو خوندم ... میرایی که بعد مرگ برادرش 10 سال سکوت کرد و حتی یک کلمه هم حرف نزد و وقتی زبانش رو باز کرد که مادرش رو از دست داده بود ... کاش زندگی اینقدر سخت نبود ...

مثل هر سال

مثل هر سال ، در طول این چند سالی که وبلاگ نویسی کردم دلم هوای دوستان وبلاگ نویس سابقم رو کرد و گفتم بد نیست مثل گذشته یادی ازشون بکنم. کسانی که توی روزهای اولیه ی وبلاگ نویسی همیشه همراه بودند و فعال . نوستالژی عجیبی با وبلاگ هاشون دارم . . . وبلاگ هایی مثل " دختری که حرف نمی زد " از « میرا راد » و یا nix-veus-pixy و وبلاگ " تو اگر دوست میخواهی مرا اهلی کن " . "دل نوشته های من " از ستاره و ... وبلاگ هایی که دیگه هیچ گاه بروز نشدند و با یک خداحافظی ساده برای همیشه رفتند . . .دلم براشون تنگ شده . . . خیلی دیگه از دوستانم هم بودند که دیگه نمی نویسند و کاش گاهیسری میزدند به وبلاگشون و نظراتشون رو چک میکردند . . امیدوارم هرجا که هستند زندگی به کامشون باشه و همیشه شاداب و سر زنده باشند.همین و بس . . .

اولین وبلاگ نویسان ایرانی

همیشه زمانی که به وبلاگ نویسی فکر میکنم جالب ترین و مهیج ترین نکته ای که به ذهنم میرسه اینه که اولین وبلاگ نویس ها کیا بودند؟ اون زمان به عنوان کسانی که اولین بودند و جایی برای کپی برداری نداشتند به چه چیزی فکر می کردند و از چه چیزی می نوشتند؟ این روزها کجا هستند و چه کار میکنند؟ آیا هنوز هم وبلاگ نویسی می کنند؟ کجا می نویسند که برم بخونم و مقایسه کنم و ببینم آیا در طول این ده - دوازده سال تغییری در بینش اونها و نوع نگارش وبلاگشون رخ داده یا نه هنوز هم وبلاگشون همون رنگ و بوی سابق رو داره ؟ تا حالا این موضوع برای شما جالب انگیز بوده که بهش فکر کنید؟

وضعیت وبلاگ‌نویسی در ایران و دنیا

سال 1381 ، زمانی که اولین وبلاگ با سرویس کاملاً فارسی ایجاد شد شاید کمتر کسی با وبلاگ نویسی و یا حتی اینترنت (به سبب محدودیت در دسترسی در آن زمان ) آشنا بود. امروز اگرچه 11 سال ( به روایتی 12 سال ) از ایجاد اولین وبلاگ فارسی می گذرد و در ایران کاربران به اینترنت ( به اصطلاح! ) پر سرعت دسترسی بیشتری دارند اما هنوز جریان وبلاگ نویسی در میان کاربران اینترنت مسئله ای تازه و گاهی کاملا غریب به حساب می آید . اگرچه یک کاربر اینترنت به راحتی می تواند با استفاده از وبلاگ سرویس هایی نظیر پرشین بلاگ ، بلاگفا ، میهن بلاگ و ... به راحتی و بدون هیچ هزینه ای صاحب یک وبلاگ باشند ، اما همچنان خیلی از کاربران آشنایی چندانی با این موضوع ندارند!                                                                    بطور کلی در دنیا وبلاگ نویسی به نوعی که در ایران رواج دارد ، مدت هاست که منسوخ شده و وبلاگ ها با دامنه های وابسته به وبلاگ سرویس ها ،عموماً جای خود را به دامنه های اختصاصی وبلاگ نویس داده اند . همچنین با رواج استفاده از شبکه های اجتماعی چون فیس بوک و توئیتر ، خیلی از وبلاگ‌نویس‌های غیر حرفه‌ای ترجیح می دهند به جای انتشار مطالبشان در وبلاگ ، به این شبکه‌ها روی بیاورند. در عین حال یک آمار غیر رسمی نشان می دهد که بیش از 50 درصد از کاربران توئیتر مطالبی درباره‌ی پست های وبلاگ شخصیشان را توئیت می کنند. وبلاگ نویسی در میان فارسی‌زبانان و بطور خاص در ایران حال و هوای دیگری دارد و به نظر می رسد وبلاگ‌نویسان ایرانی با انتشار روزنوشت‌ها ، خاطرات شخصی ، عکس ها و ... این روزها وبلاگ های بروزتر و هدفـمندتری نسبت به چند سال گذشته‌ی خود را دارا هستند . اگر کمی وقت بگذارید و به وبلاگ‌های بروز شده‌ی برخی سرویس‌های وبلاگ‌نویسی مراجعه کنید این موضوع را کاملا احساس خواهید کرد. برخی آمار غیر رسمی نیز نشان می دهد که وبلاگ های صرفاً تبلیغاتی رشد 68 درصدی نسبت به گذشته داشته اند . اگرچه تبلیغات یکی از مصارف وبلاگ نویسی است اما استفاده صرفا تبلیغاتی از وبلاگ موجب یک سویه شدن آن می شود بطوری که بعد از مدتی تنها این نویسنده‌ی وبلاگ است که از وبلاگ خودش بازدید می کند!!