وقت عزیز شدن!

امروز گوینده‌ی رادیو آوا نام یک ترانه‌ای رو اعلام کرد و گفت با صدای " مازیار "و من به این فکر می‌کردم که چرا رادیو آهنگ مازیار رو پخش می‌کنه؟؟ نه تنها آهنگ مازیار که حتی برخی آهنگ‌های برنامه‌ی گلهای دوران گذشته رو هم پخش می‌کنه! منظورم از این پرسش این نیست که مخالف پخش آهنگ‌هایی از این دست هستم ؛ نه! اما اگر موسیقی‌ای که زنده‌یاد مازیار اجرا می‌کرد خوب نبود که قبلاً پخش نمی‌شد چطور بعد از فوتش قابل پخش شده؟؟ و اگر خوب و قابل پخش بود چرا در زمان زنده بودنش پخش نمی‌شد؟؟پاسخ دادن به این سوال خیلی مهمه چرا که سیاست‌های غلط فرهنگی در طول این سال‌ها علاوه بر اینکه راه ساخت و پخش موسیقی خوب رو به هنرمندان ایرانی بسته و حتی موجب کوچ برخی به خارج از کشور شده ، راه رو برای تهاجم فرهنگی بیشتر باز کرده ؛ علاوه بر این هنرمندانی مثل زنده‌یاد فرهاد مهراد و فریدون فروغی زندگی رو در سکوت به پایان بردند در حالی‌که می‌تونستند بسیاری موسیقی و ترانه‌های خوب و به مراتب بهتر از اینی که امروز در سبد موسیقی مجاز کشور می‌شنویم تولید کنند اما برای همیشه پشت خط ممیزی باقی موندند...به گمانم این موضوع که حالا پس از مرگ امثال مازیار و فرهاد ترانه‌هاشون از صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش میشه ، ریشه در مرده‌پرستی ما ایرانی‌ها از دیرباز تاکنون داره که به وقت مرگ ، وقت عزیز شدن فرا میرسه..!بی‌ربط‌ نوشت : اگر کسی دوست داشت توی فید وبلاگ من یا بقیه ی دوستانش مشترک بشه و از بروز رسانی وبلاگ هاشون با خبر بشه ، راجع به فید خوان و نرم افزار مربوطه و لینک دانلودش و حتی نحوه ی اشتراک توضیحات مفصلی توی این لینک دادم که خوشحال میشم بخونید و توی فید وبلاگم مشترک بشید.

برنامه های شاد شبانه صدا و سیما برای ریلکس شدن

یکی دو سال پیش بود که با انتشار پستی در وبلاگم نسبت به نحوه ی برنامه سازی در صدا و سیما انتقاد کرده بودم . از ساخت برنامه هایی با مضمون حزن انگیز ، برنامه های ویژه ی شب های عزاداری در غیاب ویژه برنامه های شب های ولادت ائمه ، پخش سریال ها و فیلم های سینمایی بسیار بسیار پر تکرار و قدیمی و ...

اما در سال جدید عملکرد صدا و سیما نسبت به گذشته کمی بهتر شده به شکلی که شب ها برنامه های شادی روی آنتن می رود که علاوه بر وجهه ی سرگرمی و امید بخشی در جامعه ، آموزنده هم هستند. از بین این برنامه ها ، بنده به سلیقه ی شخصیم برنامه ی خندوانه به کارگردانی و اجرای رامبد جوان و آبرنگ با اجرای بهنوش بختیاری که بسیار اکتیو و شاد هستند و از شبکه ی نسیم پخش می شوند رو خیلی می پسندم. به خصوص برنامه ی خندوانه که خندیدن رو بهمون یادآوری میکنه کاری که شاید مدت هاست از یاد ما ایرانی ها رفته بود!

یکی دیگه از برنامه های شاد و مفرح و آموزنده ی تلویزیون ، برنامه ی قند پهلو هست که به نوبه ی خودش سهم به سزایی در آرامش و ریلکس کردن های انتهای شب ما ایرانی ها و نشاندن لبخند به روی لب های ما داره.

البته در کنار این برنامه ها که مضمونی طنز و شاد دارند نباید از کنار برنامه ی رادیو 7 با اجرا و برنامه سازی منصور ضابطیان هم به راحتی گذر کنیم ، چرا که واقعا این برنامه هم جزو برنامه های متفاوت صدا و سیماست.

مدیریت صدا و سیما باید بداند که نیاز امروز جامعه ی ایرانی ساخت و برنامه ریزی برای تولید چنین برنامه هایی است و می بایست صدا و سیما روی چنین برنامه هایی سرمایه گذاری بیشتری انجام دهد تا اینکه سرمایه ی ملی صرف خرید و دوبله ی فیلم های چینی و کره ای شود که یکی پس از دیگری در حال پخش از صدا و سیما هستند و همه هم گویی کپی برداری شده از دست یکدیگر است!به هر روی شبکه های نسیم و آموزش این روزها جور دیگر شبکه های صدا و سیما را به دوش می کشند که امیدوارم این روند را با تولید برنامه های بهتر ادامه دهند.

تکرار پشت تکرار - به بهانه ی شروع به کار شبکه ی نسیم

من واقعا متوجه نمیشم چرا صدا و سیما بجای این همه شبکه که فقط برنامه‌ی تکراری پخش میکنن یک شبکه‌ی تخصصی درست و حسابی که از مدیر تا کارکنان و برنامه‌سازان و تهیه‌کنندگانش و دست‌اندرکارانش متخصص همون بخش باشن راه‌اندازی نمی‌کنه؟ مثلا شبکه‌ی سینما و تئاتر ، شبکه‌ی موسیقی که سی ساله جاش توی سیما خالیه .بهتر نیست بجای پاک کردن صورت مسئله اون چیزی رو به مخاطب ارائه بدیم که بهش نیاز داره تا خلاء ناشی از اون ، مخاطب رو بسوی شبکه‌های بیگانه سوق نده؟چه نیازی هست که شبکه‌ی آی فیلم ، نمایش ، تماشا و جام جم بطور مکرر فیلم‌های تکراری پخش کنند؟ این فیلم‌های تکراری رو که همیشه از شبکه‌های آنالوگمون هم تماشا می‌کردیم! نیازی به خرج اضافه و راه‌اندازی شبکه‌ی جدید بود؟ چند درصد از مردم مخاطب واقعی شبکه‌های جدید سیما هستند؟