انتشار قسمت سیزدهم پادکست رادیو ترافیک

بالاخره بعد از گذشت بیش از یکسال از انتشار آخرین قسمت در پادکست رادیو ترافیک، فرصتی دست داد تا پادکستم را با قسمتی جدید بروز و تقدیم شنوندگان عزیز کنم.

در این قسمت از پادکست، به سراغ صدایی می‌روم که فقط صدا نبود، روایت بود، خاطره بود، آرامش بود...

#غلامحسین_بنان ، خالق نغمه‌هایی که از دل بر آمدند و بر دل نشستند.

از «رویای هستی» تا «الهه‌ی ناز»، از اشراف‌زادگی تا رادیو، از تحریرهای نجیب تا شعرهایی که زمزمه می‌شدند.

این روایت، سفری‌ست به دل تاریخ موسیقی ایرانی؛ سفری با صدایی که هنوز هم، در دل شب، آرام زمزمه می‌کند:

«هستی چه بود؟، قصهٔ پر رنج و ملالی

کابوس پر از وحشتی، آشفته خیالی»

📻 بشنوید، حس کنید، به یاد بیاورید.

 📚 منابع :

 - کتاب «سرگذشت موسیقی ایران» نوشته روح‌الله خالقی  

- مصاحبه‌های صوتی و مکتوب با غلامحسین بنان در آرشیو رادیو ایران (دهه ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰)  

- بررسی قطعات صوتی از آرشیو دیجیتال موسیقی ملی ایران و مجموعه‌ی «گل‌ها»  

 

 

🎵 قطعات استفاده شده:

- رویای هستی

- خوشه‌چین

- ای ایران

- بوسه بر رخ ماه

- بهار دلنشین

- نشدی یارم (تنها ماندم)

- الهه ناز

- مستی و رویا

- بوی جوی مولیان (با همصدایی مرضیه)

- قطعه بازسازی شده رویای هستی اثر استاد کیهان کلهر (موسیقی پایان‌بندی سریال خاتون)

ستار صدایش را از دست داد - به بهانه نسلی که ماندگار شدند

خبر از دست دادن صدای عبدالحسن ستارپور با نام هنری #ستار مرا ناراحت کرد.
از جمله هواداران او نبودم ، اگرچه برخی از ترانه‌هایش را دوست می‌داشتم؛ تصور اینکه خوانندگان و هنرمندانی چون #حبیب ، #شاهرخ ، #شهرام_شب‌پره ، #شهرام_صولتی ، #سیاوش_قمیشی ، #شماعی‌زاده ، #معین و... یک به یک از دور خارج شده و یا خواهند شد و جایشان را امثال ساسی مانکن پر خواهند کرد دردآور است!
نسل من خوش‌شانس بوده که گوشش را به ترانه‌های این نسل سپرده و مجبور نبوده خودش را با صداهای ناکوک و یا رپ‌هایی با شعرهای بی سر و ته و فحشها وفق دهد! البته که در آثار خوانندگان جدید،هم صداهای خوب و هم شعرهای خوب میتوان یافت، اما آیا میتوان ترانه‌ای را پیدا کرد که بیش از یک هفته عمر کند؟! نیم قرن ماندگاری پیشکش...
همانطور که عصر دیجیتال باعث شده خیلی از لذتها و شادیهای گذشته تکرار ناپذیر و شاید دمِ دستی شوند، این نسل از هنرمندان هم دیگر تکرار نخواهند شد. هنرمندانی که احتمالا به حد کافی قدر ندیدند و در دوره‌ای مُطرب خوانده شدند،اما ماندند،دور از وطن...
تا ما ساعات خوشی و ناخوشیمان را با ترانه‌های آنها پر کنیم و خاطره‌سازی کنیم...