هنوز هم گاه‌گاهی به قول قدیمی‌ها پیچ رادیو را باز می‌کنم و گوش می‌کنم!! کلاً رادیو را دوست دارم ؛ با خودش آرامش می‌آورد. گاهی صدای مازیار ، فرهاد مهراد و حتی ویگن را در رادیو می‌شنوم. امروز هم یکی از همان روزها بود. وقتی صدای مازیار و آن آهنگ معروف ماهی‌گیر را شنیدم بی‌درنگ از خودم پرسیدم چرا اینقدر ما ایرانی‌ها مرده‌پرست هستیم؟! تا زمان زنده بودن این هنرمند هرگز صدایش از رادیو و تلویزیون ما پخش نمی‌شد اما بعد از فوتش هم آلبومش مجوز پخش گرفت و هم صدایش پخش شد. چرا؟ چرا زمانی که زنده بود به او و امثال او مجال ندادیم تا لذت کنار مخاطب بودن و برای مخاطب خواندن را بچشد؟نفر بعدی‌ای که برای ما عزیز می‌شود کیست؟!!عمری را که از هنرمندان لوس‌آنجلس گرفتیم را چه کسی به آنها بر می‌گرداند؟ کاش میشد اگر قرار است هنرمندی بمیرد و بعد صدایش را از رادیو و تلویزیون مجاز خودمان بشنویم ، این اتفاق نمی‌افتاد. کاش کسی پیدا میشد و دستی برای آشتی و دوستی هنرمندان به اصطلاح لوس‌آنجلسی و دولت دراز می‌کرد...تصور کن کنسرت حبیب، معین ، ابی و شهرام شب‌پره در تهران..!!آیا نوع موسیقی‌ای که از این هنرمدان می‌شنویم غیرمجازتر از نوع داخلی آن است؟ یا به صرف زندگی آنها در آمریکا ، مطرب خطابشان می‌کردیم و می‌کنیم؟!
