در گذر لحظه ها...

وقتی دل ارزش خودش را از دست بدهد و چشمهایت دیگر اشکی برای ریختن نداشته باشد... وقتی دیگر قدرت فریاد زدن را هم نداشته باشی... وقتی دیگر هر چه دل تنگت خواسته باشد گفته باشی... وقتی دیگر دفتر و قلم هم تنهایت گذاشته باشند... وقتی از درون تمام وجودت یخ بزند،وقتی چشم از دنیا ببندی و آرزوی مرگ بکنی... وقتی احساس کنی تنهاترین هستی... چشمهایت را ببند و از ته دل بخند که با هر لبخند روحی خاموش جان میگیرد و درخت پیر جوان میشود...   منبع : میعادگاه