باید می گذشتم 2

جونم براتون بگه که دو روز بعد از تصادف معطل شدیم تا بتونیم کروکی رو بگیریم. تو کروکی زده بود مقصر ما هستیم در صورتی که ما مقصر نبودیم حتی تو همون کروکی هم مشخص بود که هیچ جوری ما نمیتونیم مقصر باشیم! منم رفتم کلانتری و اعتراض به کروکی رو ثبت کردم.برگشتم تهران و با خیال اینکه بهم زنگ می زنن دو هفته رو گذروندم و دیدم هنوز خبری نشده! به خاله پسر مأموریت دادم بره کلانتری ببینه پرونده تو چه مرحله ایه. خب کاملاً طبیعیه که تو ایران هیچ کاری انجام نمیشه مگه اینکه یا پول خرج کنی! ( رشوه؟ زیر میزی؟ نه این حرفها چیه ؟ زشته کشور اسلامی و این حرفها؟؟ فکر بد میکنیا منحرف )  خلاصه اینکه خودم همراه پدرزن جان رفتم لاهیجان با خیال اینکه میریم و یک روزه کارو جمع و جور میکنیم و میایم ! از طرفی همه بهم پیشنهاد داده بودن که آقا بیا و رضایت بده و اعتراضت رو از روی پرونده بردار که کاری از پیش نمی بری ! واقعیت هم چیزی جز این نبود! تو شهر غریب نمیتونستم هر روز برم و پیگیر کار اعتراض بشم. این بود که باید می گذشتم . . . باید می گذشتم و اعتراضم رو بر می داشتم و رضایت می دادم به اون کروکی غلط که فقط برای رضایت حال موتور سوارهایی که درب و داغون شده بودن که بیشتر از این خرج نکنن و از بیمه ی من استفاده کنن!! بگذریم ! رضایت دادم با این خیال که حالا با این رضایت میتونم ماشین رو پس بگیرم حداقل اما ای دل غافل ! با رضایت دادن و برداشتن اعتراض تازه وارد مرحله ی دوم شدیم! کلانتری پروندمونو نمی فرستاد دادسرا! حتی گفتن برو که حالا حالاها باید بدویی! باید 3 ماه بری و بیای تا بتونی ماشینت رو پس بگیری!! از تهران زنگ زدن به بازرسی و شکایت کردن که همچین اتفاقی افتاده و کارمون رو راه نمیندازن! حالا فکرش رو بکن که بازرسی نه تنها مشکلمون رو حل نکرد که گرهی زد به گره ها! با ورود بازرسی به قضیه لج کلانتری در اومد و کارمون بیشتر عقب افتاد . یک هفته موندیم لاهیجان و کارمون شد رفتن و برگشتن به کوچصفهان . . . دست آخر از طریق رئیس و دست خطش تونستیم کارمون رو راه بندازیم و ماشین رو حداقل از پارکینگ در بیاریم . . . اما هنوز این ماجزا ادامه دارد و هنوز دادگاه تشکیل نشده تا رضایت بگیریم و پرونده مختومه بشه . من الان تهران هستم و منتظر تماس دادسرای کوچصفهان که فکر می کنم تا یک سال آینده هم کسی زنگ نزنه  حالا فکر کنید که ما اونجا می رفتیم خونه ی خالم و اونجا یک هفته موندیم اما اگه کسی آشنایی توی یک شهر نداشته باشه چقدر هزینه ی موندنش توی اون شهر غریب رو باید بده؟ از یک زاویه ی دیگه نگاه کنیم تا صورت مسأله رو پاک کرده باشیم! اصلا کسی بیخود میکنه بره شهر غریب که اونجا تصادف کنه بعد بیاد بگه من غریبم نمیتونم اینجا بمونم!! پاک کردن صورت مسأله هنر همیشگی ما بوده و هست!