رفتی

به روی گونه تابیدی و رفتی مرا با عشق سنجیدی و رفتی  تمام هستی ام نیلوفری بود  تو هستی مرا چیدی و رفتی  کنار انتظارت تا سحر گاه  شبی همپای پیچک ها نشستم  تو از راه آمدی با ناز و آن وقت تمنای مرا دیدی و رفتی  شبی از عشق تو با پونه گفتم دل او هم برای قصه ام سوخت  غم انگیزست توشیداییم را  به چشم خویش فهمیدی و رفتی چه باید کرد این هم سرنوشتی ست  ولی دل رابه چشمت هدیه کردم  سر راهت که می رفتی تو آن را  به یک پروانه بخشیدی و رفتی صدایت کردم از ژرفای یک یاس  به لحن آب نمنک باران  نمی دانم شنیدی برنگشتی  و یا این بار نشنیدی و رفتی  نسیم از جاده های دور آمد  نگاهش کردم و چیزی به من نگفت  توو هم در انتظار یک بهانه  از این رفتار رنجیدی و رفتی عجب دریای غمنکی ست این عشق  ببین با سرنوشت من چها کرد تو هم این رنجش خکستری را  میان یاد پیچیدی و رفتی  تمام غصه هایم مثل باران  فضای خاطرم را شستشو داد  و تو به احترام این تلاطم  فقط یک لحظه باریدی و رفتی دلم پرسید از پروانه یک شب  چرا عاشق شدی در عجیبی ست  و یادم هست تو یک بار این را  ز یک دیوانه پرسیدی و رفتی تو را به جان گل سوگند دادم  فقط یک شب نیازم را ببینی ولی در پاسخ این خواهش من  تو مثل غنچه خندید و رفتی ?دلم گلدان شب بو های رویا ست پر است از اطلسی های نگاهت  تو مثل یک گل سرخ وفادار  کنار خانه روییدی و رفتی تمام بغض هایم مثل یک رنج  شکست و قصه ام در کوچه پیچید  ولی تو از صدای این شکستن  به جای غصه ترسیدی و رفتی ?غروب کوچه های بی قراری  حضور روشنی را از تو می خواست  تو یک آن آمدی این روشنی را  بروی کوچه پاشیدی و رفتی  کنار من نشستی تا سپیده  ولی چشمان تو جای دگر بود  و من می دانم آن شب تا سحرگاه نگارن را پرستیدی و رفتی  نمی دانم چه می گویند گل ها  خدا می داند و نیلوفر و عشق  به من گفتند گل ها تا همیشه  تو از این شهر کوچیدی و رفتی  جنون در امتداد کوچه عشق  مرا تا آسمان با خودش برد  و تو در آخرین بن بست این راه  مرا دیوانه نامیدی و رفتی شبی گفتی نداری دوست من را  ?نمی دانی که من ن شب چه کردم  خوشا بر حال آن چشمی که آن را به زیبایی پسندیدی و رفتی  هوای آسمان دیده ابریست  پر از تنهایی نمنک هجرت  تو تا بیراهه های بی قراری  دل من را کشانیدی و رفتی پریشان کردی و شیدا نمودی  تمام جاده های شعر من را  رها کردی شکستی خرد گشتم  تو پایان مرا دیدی و رفتی?؟