بازدید از موزه ی جواهرات ملی

برای عید امسال من خیلی دلم میخواست بانو رو به چند جای تفریحی و فرهنگی که تا حالا نرفتیم ببرم . برای همین چندین جای مختلف رو از اینور و اونور و از اینترنت جستجو کردم . یکی از جاهایی که قرار بود بریم و قسمت نشد موزه ی رضا عباسی بود که از طریق یکی از دوستان که از اونجا بازدید کرده بود و کلی هم تعریفش رو می کرد باهاش آشنا شدم . اما به دلایلی کنسل شد و افتاد برای بعد. جمعه هم قرار بود صبح زود بریم دربند اما اون هم بدلیل کسالت و سرفه های خشک و شدید من کنسل شد ! اما امروز عزمم رو جزم کردم که به هر طریقی هست این نوار کنسلی رو از بین ببرم و هر طوری شده با بانو بریم به دیدن یکی دیگه از نقاط جذاب و دیدنی و فرهنگی تهران ، موزه جواهرات ملی .این موزه توی خیابون فردوسی ( نزدیک به میدان امام خمینی ) مقابل سفارت ترکیه قرار داشت. من و بانو و برادرش سه تایی رفتیم اونجا ! وقتی رسیدیم با صف نسبتاً طویلی روبرو شدیم اما کمی که گذشت و توی صف موندیم دیدیم چه به موقع اومدیم و چه صف طویلی پشت سر ما تشکیل شده و کلی جلوییم ! خلاصه طبق معمول ما ایرانی ها توی یکی دیگه از صف هایی که معمولا در طول زندگیمون باهاشاون بطور روزانه مواجه میشیم منتظر موندیم و در عین ناباوری عزیزان خارجی خیلی راحت و بدون صف تشریف میبردن داخل که احتمالا ما هم برای اینکه خودمون رو قانع کنیم اکثراً تو دلمون گفتیم "" خب البته رسم مهمان نوزای همینه !!! "" از صف اول که نوبت به ما رسید رفتیم سراغ صف دوم که تحویل امانات بود. بعد از اون صف سوم که صف ورود به خزانه ی جواهرات ملی بود و در نهایت صف چهارم که باید داخل خزانه ی موزه  پشت درب منتظر می موندیم تا گروه های قبلی بازدیدشون تموم بشه و خارج بشن تا ما بتونیم وارد بشیم!! یعنی ببین چه همتی داشتیم ما با این همه صف ایستادن!! وارد موزه که شدیم آقای راهنما شروع به صحبت کردن و خیلی زیبا و گیرا ما رو به ویترین های مختلف هدایت کردند و برامون از جواهراتی که توی اون ویترین ها بود صحبت کردند. جواهرات بیشتر مربوط به دوره ی قاجار و پهلوی بود. از تفاوت های لعل و یاقوت گفتند و از نمونه های نادر " الماس قرمز و صورتی " ، الماس دریای نور و ...همون ابتدا راهنمای گرامی یک جمله ی جالب گفت :" اینجا هرچی که می بینید خیلی بزرگ و تک هستش مربوط به مرد قد کوتاهی به اسم فتحعلی شاه بوده !! "جدا هم همینطور بود اکثر تاج های بزرگ ، شمشیر های بزرگ و الماس های نادر مربوط به همون دوره بودند.به من که خوش گذشت و بانو و برادرش هم همین نظر رو داشتند. امیدوارم شما هم فرصت کنید و از دیدن جواهرات این موزه و کسب اطلاعاتی در مورد اونها لذت ببرید. بهای بلیط ورودی برای هر نفر ایرانی 2000 تومان هستش و مسیر دسترسی هم اینه که از طریق BRT و یا مترو به میدان امام خمینی تشریف ببرید و وارد خ فردوسی بشید از اونجا تاکسی سوار میشید به اندازه ی دوتا چهار راه که نفری 500 تومن هم کرایشه! بگید سفارت ترکیه همونجا پیادتون می کنن.اون دست خیابون رو که نگاه کنید بانک مرکزی رو می بینید و باید از همونجا سراغ درب ورودی رو از نگهبانش بگیرید. این عکس اگر اشتباه نکنم مربوط به دوره ی ناصر الدین شاه میشه که دستور داد از روی نمونه ی کوچکی ، این کره ی عظیم و پر از سنگ های گرانبها رو براش ساختند. این هم نشان و الماس معروف دریای نور هست . کوه نور هم در موزه ی لندن هستش. این یکی هم فکر میکنم جزو زیباترین تاج های مجموعه و مربوط به فتحعلی شاه بوده که با سنگهای گرانبهایی مثل برلیان ، زمرد ، لعل و ... تزئین شده : بقیش رو هم خودتون تشریف ببرید ببینید . ضمنا برای اینکه اذیت نشید لطفا کودکان رو همراه خودتون به موزه نبرید چون راه نمیدن و مجبور میشید نوبتی بیرون کنار بچه ها بمونید که اونجوری دیگه لذتی نداره بازدید از موزه. خوش باشید و مانا . . .

از تهران تا بیرجند

تصمیم گرفتم هر از گاهی برخی از خاطرات دوران سربازیم رو بنویسم. بعضیاشون رو وقتی بیاد میارم برام حس نوستالژیک داره . . . سه شنبه 1 / مرداد / 1387 امروز ساعت 6:30 صبح اتوبوس در قسمتی از جاده ی بیابانی منتهی به بیرجند ایستاد . من کنار اصغر نشسته بودم . وقتی به بیرون نگاه کردیم دیدیم وسط بیابان پادگانی هست. به هم نگاه کردیم و گفتیم بیچاره اینهایی که وسط این بیابان خدمت می کنند!! ساعت 9 بود که به بیرجند رسیدیم . اصغر و جاوید رفتند تا ببیند که پادگانی که باید خودمان را معرفی کنیم کجاست... اما وقتی برگشتند متوجه شدیم که دقیقا همان پادگان وسط بیابان جایی بود که باید پیاده می شدیم!! تصمیم گرفتیم نهار را در شهر بمانیم و آخرین چرخمان را در لباس شخصی و در شهری جدید به اسم بیرجند بگذرانیم!! ساعت حدود 4 بعد از ظهر بود که رسیدیم جلوی در پادگان نیروی هوایی ارتش!! بعد از عوض کردن لباس و ... وقتی بالاخره مشخص شدیم که باید خودمان را به قرارگاه معرفی کنیم همگی با هم پیاده راه افتادیم به سمت قرارگاه. اما هر چه می رفتیم نمی رسیدیم! نزدیک 30 الی 45 دقیقه پیاده روی کردیم تا رسیدیم به قرارگاه! انگار تا هر جا که فنس داشتند بیابان خدا را تبدیل به پادگان کرده بودند!! زمانی که رسیدیم با صحنه ای بسیار غم انگیز و البته شوک برانگیز روبرو شدیم! عده‌ی زیادی در حالی که هر کدامشان یک بطری آب در دست داشتند به این طرف و آن طرف می رفتند و ما 18 نفر بهت زده به این فکر می‌کردیم که یعنی در این بیابان حتی آب برای استحمام و سرویس بهداشتی نیست که اینها هر کدام بطری به دست پشت یک خاکریز می روند!! کمی که جلوتر رفتیم و دقیقا وارد قرارگاه شدیم متوجه شدیم که آب ها را همراه داشتند تا به نهال های درختانی که به تازگی کاشته بودند آب دهند و نفسی راحت کشیدیم!!

تو مثل مهر بخندی . . .

بنیامین بهادری هفته ی پیش آلبوم جدیدش رو به بازار عرضه کرد. این آلبوم که پس از فوت همسر بنیامین به بازار عرضه شده توجه بسیاری از علاقمندان بنیامین رو به خودش جلب کرده ! این آلبوم که 93 نام داره هم از کیفیت موسیقیایی خوبی برخورداره و هم کیفیت خوبی در بسته بندی داره. عکس های موجود در این آلبوم و عکس روی جلد آلبوم جدید بنیامین همگی مربوط به حضور بنیامین و دخترش بارانا در کنار هم است . مثل همیشه ترانه های این آلبوم متعلق به فرید احمدی است و بنیامین ملودی ساز و نیما وارسته نیز تنظیم کننده ی این آلبوم هستند. ترانه های این آلبوم همگی عاشقانه است و روی کاور داخلی نوشته شده : تمام این ترانه ها دلتنگ تواند ... مثل خود من که بیشتر از همیشه دلم برایت تنگ شده است . . . همچنین بنیامین روی سایت شخصیش که عملکرد بسیار ضعیفی هم داره و بیشتر به یک خبرنامه ی روز با یک تیتر شباهت داره ، تصویر روی جلد این آلبوم رو منتشر کرده و زیرش نوشته : تقدیم به نسیم جان # با عشق و امید

اولین برگ دفترم

زمانی که سرباز بودم دفتری داشتم که توش بعضی اشعار عاشقانه ، گاهی خاطره های اون دوران و ... رو می نوشتم... روی اولین برگ این دفترم نوشته بودم : تو را روی گلبرگها می نویسم در آغاز در انتها می نویسم در آغاز دفترچه ی مشق هایم تو را اگرچه مــــن بود مــا می نویسم! شهیار قنبری

دنیای بی تو

گاهی چشمانم اشک آلود است . . .می گویند حساسیت فصلی است . . .آری من به فصل فصلِ دنیای بی تو حساسیت دارم !!!

من در مدتی که نبودم !

من در مدتی که نبودم تغییر خاصی نکردم! زندگیم هم دستخوش تغییرات خاصی نبود و نمیدونم که این موضوع یعنی خوب یا بد؟!۲۷ بهمن ماه اولین سالگرد ازدواج (عقد) من و خانومی بود. نمیدونم تا چه حدی تونستم خوشحالش کنم یا اصلا تونستم خوشحالش کنم یا نه. ولی سعی کردم کاری رو که در توانم هست رو انجام بدم.مدتی که نبودم به اینترنت دسترسی نداشتم و الان هم که این مطلب رو می نویسم به لطف وایمکس خانومی هستش که بهم قرض داده.----------------------توی زندگی یه وقتایی آدم یه تصمیماتی میگیره که بعضی وقتا ممکنه از اون تصمیمات پشیمون بشه بعضی وقتا هم ممکنه رضایت بخش باشه. خیلی از این تصمیمات نتایجشون ممکنه برامون مهم باشند و برخی هم کم اهمیت ؛ گاهی بعضی از تصمیمات هستند که جبران‌پذیرند و باعث کسب تجربه میشن ؛ اما یک سری از تصمیمات مهم توی زندگی آدم هستند که اگر توی اتخاذشون اشتباه کنی و بخصوص اگه روی اشتباهت هم پافشاری کنی ممکنه نتایج تلخی به بار بیاد که اثراتش یا جبران‌پذیر نباشند و یا اگر هم سخت نگیریم  و جبران‌پذیر تصورشون کنیم بالاخره برای مدتی نسبتا طولانی می تونند زندگی ما رو دستخوش فشارها و تغییراتی کنند. مثلا یکیش همین ازدواجه! من خیلی وقت‌ها شده که با همسرم حرفم میشه و یا توی یک سری مسائل اختلاف نظر داریم ولی اینقدر همسرم خوب و مهربونه که خیلی سریع میتونیم به یک تفاهم و نتیجه مطلوب برسیم. جدای از همه ی این سبک مسائل یک سری قوائد هست که هر انسانی ممکنه برای خودش قائم به یک سری از اونها باشه! مثلا من روی نوع لباس پوشیدن همسرم حساسم ، برام مهمه که پوشش مناسب باشه نه به این معنی که حتما چادر باشه ولی دوست ندارم مثلا مانتوش کوتاه باشه و یا... قوانینی از این قبیل که برای خیلی هامون مهمه گاهی جزو همون مسائلی قرار می‌گیرند که اگر درست و به موقع راجع بهشون تصمیم نگیری و یا تصور کنی که بعدا درست میشه ممکنه شدیداً به مشکل برخورد کنی! همه ی اینها رو گفتم که بگم من با همسرم اگرچه توی یک سری مسائل ممکنه اختلاف نظر داشته باشیم ولی اینقدر با گذشت هر روز به انتخاب درستم ایمان میارم که گاهی خودمم ناراحت میشم که چرا سر یک مسئله‌ی جزئی توقع دارم همسرم کوتاه بیاد! گاهی شاید لازمه این من باشم که بگم من اشتباه میکنم!امشب از اون شب‌هایی بود که مطمئن شدم که در انتخابم اشتباه نکردم و از صمیم قلب و با تمام وجود حس کردم خداوند اینقدر دوستم داره که...........................................................هدیه‌ی بزرگی بهم داد . . .من همسرم رو عاشقانه دوست دارم . . .تا همیــــــــــــــــــــشه . . .تا ابــــــــــــــــــــــــــــد . . .

حیف که پیشم نیستی

دوستـــ ــــــ ــــــت دارم هایت را باور می کنمگذشته ام را می دهم به باد و به تو دل مـــــــی سپارمچقــــــــدر این با تو بودن ها را دوست دارمچقدر لبخنــــــــد ها و قهقهه های از ته دلت را ذوست دارمدلم برای لحظه های با تو بودن پر می زندمن هنوز منتظرم....که باز هم مهربانــــــــی هایت را ببینممی خواهم عاشقی کنم...می خواهم زنـــــــــدگی کنممی خواهم تمام دچـــــــــار بودنم را جار بزنمدلم چقدر هـــــــوایت را کردهحیف که پیشـــــــــــم نیستی....

شکرانه ی سلامت

دیشب یه بنده خدایی اومد توی مغازه . سنش بالا بود گفت نوم مریضه خودمم بیمارم . . . همینطور که داشت توضیح میداد دلم گرفت و تو دلم چندین باره گفتم خدایا شکرت که بهم تن سالم و سلامت دادی.خیلی از ماها از جمله خود من قدر نعمت به این بزرگی رو نمیدونیم. قدر خیلی از نعمت ها رو نمی دونیم چرا که اینقدر از اون نعمت ها بهره مند بودیم که اون نعمت ها رو حقی مسلم و از دست ندادنی میدونیم غافل از اینکه همه چیز حتی خود ما امانتی ای از سوی پروردگار بزرگ نیستیم و هر اماتتی یک روز باید به صاحبش برگردانده بشه. چه خوبه که قدر این سلامتی رو بهتر و بیشتر بدونیم و کمتر از دیگر موجودات آفرینش نباشیم که دائم در حال سپاسگذاری از پروردگار هستند . . .خداوندا سپاسگذارم که به من و خانوادم سلامتی دادی . . .خداوندا سپاسگذارم که همسری مهربان و خوب بهم هدیه دادی . . .خداوندا سپاسگذارم که بهم فرصت مسلمان بودن دادی و من رو به خانواده ای خوب و به پدری مهربان و زحمتکش و مادری بی نظیر امانت دادی . . .خداوندا سپاسگذارم که هنوز نفس می کشم و فرصت سپاسگذاری دارم قبل از اینکه دیر بشه . . .

بالاخره بنیامین برای همسرش خواند

بنیامین بهادری که چند وقت پیش متاسفانه همسرش رو از دست داد چند روزی هست که از وب سایت شخصیش آهنگی رو به نام " یه خونه " و به یاد همسرش نسیم حشمتی منتشر کرد. روی تصویر کلیک کنید تا آهنگ رو دانلود کنید روحش شاد . . .

پنج حسرت بزرگ در زندگی انسان

داشتم فکر می کردم این حسرت ها رو تو زندگیم خوردم یا نه؟ شما چطور؟ اگه حسرتش رو خوردیم چرا هیچ وقت کاری برای بهبود اوضاع نکردیم؟ هیچ وقت به کسی که عاشقانه دوستش داشتیم ابراز علاقه کردیم؟؟ . . .