آمریکا و توافق ایران با چین - ایران در موضع قدرت یا ضعف؟

آمریکا و توافق ایران با چین - سرمقاله‌ای از دکتر اسماعیلی مازگر در روزنامه دنیای اقتصاد را اینجا بخوانید

 

چند روز قبل سرمقاله‌ای با عنوان آمریکا و توافق ایران با چین در روزنامه دنیای اقتصاد به قلم دکتر علیرضا اسماعیلی مازگر منتشر شد که به بررسی زوایایی از توافق راهبردی ۲۵ ساله دو کشور و علت نگرانی غربی‌ها از این موضوع پرداخته است. همین اول باید بگویم بنده با دانش کمی که از دنیای سیاست و یا حتی تاریخ دارم، صلاحیت نقد و بررسی دقیق موضوعی را ندارم؛ اما به عنوان یک شهروند ایرانی، پیش‌تر از این نوشته و در زمان انتشار خبر توافق ایران و چین سوالاتی برایم مطرح شد که اتفاقا با خواندن سرمقاله دکتر اسماعیلی نیز پاسخی برای آنها نیافتم! بنابراین در چند طبقه مختلف پرسش‌هایم را مطرح خواهم کرد، تا شاید پاسخی روشنگرایانه برای آنها دریافت کنم!

اعتراض آری - اغتشاش نه!

این روزها یک سره اخبار اغتشاشات و اعتراضات را می‌شنویم و صحبت از فیلترینگ و رفع فیلتر تلگرام همه‌جا هست. کلیپ‌های گاهی واقعی و بسیاری هم با هدف شایعه‌پراکنی و تفرقه افکنی در بین مردم دست به دست می‌شود. کلیپ‌هایی مثل شکستن شیشه‌های مغازه‌ها توسط نیروهای امنیتی و ورود به مغازه‌ها که اگر ذره‌ای سواد رسانه‌ای داشته باشی و حوصله و دقت کنی به وضوح متوجه تقلب شایعه‌پراکنان در انتشار چنین کلیپ‌های میشویم.در این بین آقای به اصطلاح ولیعهد هم از آن طرف آبها پیام تبریک و تسلیت و حمایت برای مردم ایران میفرستد و از درگیری نیروهای پلیس با مردم انتقاد می‌کند! یکی نیست بگوید شما که اینقدر مردم‌دوست هستید چرا سال ۵۷ روی مردم رگبار بستید؟ این سوال برای من جوان سی ساله که روزهای انقلاب را ندیده‌ام به وجود آمده ، آقای ولیعهد پاسخ بدهید لطفاً! البته اگر پاسخی دارید!سوال دوم اما اینجاست: چه لزومی دارد در پیام تصویری ولیعهد به وضوح آبلیسک - یکی از نمادهای ماسونی- دیده شود؟ آیا بجز این است که به دنبال نمادگرایی و نمایش آن به هم‌کیشان خود بودند؟بدون شک شروع ماجرا از اعتراضات به حق مردمی بود. اما در ادامه آشوب‌گران تمام همت خود را به کار گرفتند تا از اوضاع جامعه حداکثر استفاده را ببرند و به اغتشاش و درگیری بکشانند.اعتراض حق مردم است و ایستادگی نظام در مقابل آشوبگران و حفظ نظامی که مردم با خونشان در آن مشارکت داشته‌اند هم از حقوق همین مردم است...

آیندگان چگونه به توافق ایران و 5+1 نگاه خواهند کرد؟

امروز متن بیانیه‌ی مشترک تیم‌های مذاکره کننده‌ی ایران و ۱+۵ توسط خانم موگرینی و دکتر ظریف - وزیر امور خارجی ایران - خوانده شد. طبق توضیحاتی که در این بیانیه داده شد متن توافقنامه بلند بالاست و دارای پیچیدگی زیادی است ؛ شاید باید چند قدم فاصله گرفت و از کمی دورتر به این توافق نگاه کرد. اینکه فرای همه‌ی هیاهوها و هیجان‌زدگی‌ها توافق حاصل شده به سود ایران است یا نه؟به نظر من این توافق قدمی بزرگ و رو به جلو برای دیپلماسی ایران محسوب می‌شود و از این رو باید به تیم مذاکره کننده‌ی ایرانی تبریک گفت. البته نباید فراموش کرد که موفقیت بدست آمده در رسیدن به یک تفاهم مشترک تنها حاصل زحمات تیم مذاکره کننده‌ی کنونی نیست و شاید تا حدود زیادی هم وام‌دار زحمات تیم‌های قبلی مذاکره کننده - دکتر لاریجانی و دکتر جلیلی - و رییس جمهور پیشین ایران یعنی محمود احمدی‌نژاد باشد ؛ چرا که سیاست کوتاه نیامدن تیم قبلی و حتی غنی‌سازی ۲۰٪ اورانیوم در مقابله به مثل با زورگویی‌ها و زیاده‌خواهی‌ها ، ترفند مناسبی برای به نرمش در آوردن طرف غربی بود. به نظر من طرف غربی این بار مصمم‌تر از پیش پای میز مذاکره آمده بود تا به هر طریقی شده به این توافق دست پیدا کرده و برای خودش امتیازاتی بگیرد که اگر در این امر موفق نمی‌شد بیم آن را داشت که حتی ایران به غنی سازی بیش از ۲۰٪ نیز دست پیدا کند.در حال حاضر با توجه به آنچه که از این توافق به گوش می‌رسد به راستی می‌توان گفت که توافق حاصل یک توافق برد-برد برای طرفین بود با این توصیف که کفه‌ی ترازو برای امتیازاتی که ایران برای خودش گرفت به مراتب سنگین‌تر از کفه‌ی امتیازاتی است که به طرف غربی مذاکرات داده شده است! چه اینکه محدودیت‌های عنوان شده در متن توافق و محدودیت در میزان غنی سازی در مدت معین آن چنان برنامه‌ی هسته‌ای ایران را دچار اختلال نخواهد کرد چرا که تا زمان تعیین شده غنی‌سازی بیش از آنچه مورد توافق واقع شده به واقع نیاز ایران در این مدت نیست! در مقابل آزادسازی منابع مالی و رفع تحریم‌های ظالمانه و یک جانبه علیه جمهوری اسلامی ایران می‌تواند موجب رشد و شکوفایی ایران اسلامی باشد که این کوتاه آمدن ایران در برنامه‌ی هسته‌ایش را می‌توان به تعبیری همان نرمش قهرمانانه که در فرمایشات حضرت آیت‌الله خامنه‌ای بود توصیف کرد.به هر روی گذشت زمان و میزان پایبندی طرفین به معاهدات و اجرای مفاد این تفاهم‌نامه - به خصوص در طرف غربی - به خوبی نشان‌گر این خواهد بود که آیا به راستی این تفاهم به سود ایران بوده یا خیر و آیندگان از این بیانیه‌ی مشترک به عنوان یک روز تاریخی و موفقیتی بزرگ در دیپلماسی ایران یاد خواهند کرد یا خیر...؟!