تأسف واژه‌ی کمی است - به بهانه‌ی سقوط پرواز ایران 140

به جهت ساعات کاری زیاد متاسفانه زیاد در جریان اخبار قرار نمی‌گیرم و یا دیر متوجه اخبار میشم... دیشب از طریق اخبار نیمه شب خبر سقوط پرواز ایران 140 رو شنیدم. مسئولین ابراز تأسف کردند ، اما آیا واقعاً تأسف خوردن کافیست؟شنیدم که یکی از مسئولین گفت :" هواپیما و سرنشینانش تحت پوشش بیمه قرار داشتند!! "پروازی که بیشتر سرنشینانش خانواده بودند و همگی فوت کردند بیمه به چه کاری می‌آید ؟ اصلاً مگر در چنین حادثه‌ی دل‌خراشی بیمه در مقابل جان از دست رفته‌ی انسان‌ها قابل عنوان هست؟!اگر تحریم هستیم ، اگر امکان تعمیر و نگهداری از هواپیماها را نداریم ، یک بار برای همیشه در این صنعت هوایی را ببندیم و بجای خرید هواپیماهای دور انداخته شده با پول بیت‌المال ما هم آنها را تحریم کنیم و جلوی خروج بیهوده‌ی ارز از کشور که جز تباهی زندگی هموطنانمان سودی ندارد را بگیریم (البته اگر نان برخی آجر نمی‌شود!) تا زمانی که بتوانیم علم و امکانات خودکفایی را در کشورمان راه‌اندازی کنیم یا اینکه با دیپلماسی فعال از چنگ تحریم‌های بی‌پایان غرب بگریزیم!ارزش جان انسانها بیش از این نیست که برای مسافرتی کوتاه مدت راهی شوند اما " ما " آنها را با سوء مدیریت به سفری ابدی بفرستیم؟؟این اتفاق تلخ ممکن بود برای هر کدام از ما اتفاق بیفتد ؛ پس مثل همیشه نگوییم " خدا را شکر ، خطر از بیخ گوشمان گذشت! "شاید بار دیگر ما هم یک پای حادثه‌ای این‌چنین باشیم ...عکس از دوست بزرگوار : مسعود ساکی