تو مثل لحظه اى هستى که باران تازه میگیرد
و من مرغى که از عشقت فقط بى تاب و حیرانم
تو مى آیى و من گل مى دهم در سایه ى چشمت
و بعد از تو منم با غصه هاى قلب سوزانم
تو مثل چشمه ى اشکى که از یک ابر مى بارد
و من تنهاترین نیلوفر رو به گلستانم
نفس تنگست و این را سینه داند
غمم را عاشق دیرینه داند
مرا هر روز غم،یکسال بگذشت
ولى این نکته را آئینه داند
زبان دارم ولى خاموشِ خاموش
سخن دارم ولى بیگانه با گوش
نه خوانندم،نه پرسندم،نه جوینده
چه هستم؟یاد از خاطر فراموش!
شاید وقتى تو میرسى نباشم
که دستاتو توى دستام بگیرم
نمیدونى چه حالیم از اینکه
همون روزى تو میرسى که میرم
بقدرى چشم برات بودم که مى شد
تموم جاده هارو تو نگام دید
همه دلشوره ى دریا رو می شد
تو مرداب زمین حین چشام دید
همیشه اشتیاق مبهمى هست
واسه اونکه باید بى تاب باشه
غروبا که دلم میگیره میگم
شاید "امشب شب مهتاب" باشه...
آتش زده اى به تارو پودم اى عشق!
بر هستى و بر بود و نبودم اى عشق!
سر خورده و بیچاره و خوارم کردى
من با تو مگر چه کرده بودم؟ اى عشق!
تو بدان این را، تنها تو بدان
تو بمان با من،تنها تو بمان
جاى مهتاب به تاریکى شبها تو بتاب
من "فداى تو" به جاى همه گلها تو بخند
من همین "یک نفس" از جرعه ى جانم باقیست
آخرین جرعه ى این جام تهى را تو بنوش
پاسخ چلچله ها را تو بگو
تو بمان با من،تنها تو بمان...
به تو مى اندیشم...
به تو مى اندیشم...
اى سراپا همه خوبى...
تک و تنها به تو مى اندیشم...
به تو مى اندیشم همه وقت...
همه جا...
من به هر حال که باشم به تو مى اندیشم...
میخوام دوباره تب کنم...
گر بگیرم نفس نفس...
با یک ترانه گل کنم...
تازه بشم،همین و بس!
اما یه چیزى کم دارم!
چیزى به رنگ چشم تو...
غم غریب یک سفر...
غم قشنگ چشم تو...
