حال غریب

از دیروز همسرم منزل ما مهمان بود. امشب وقتی که رفت خیلی دلم گرفت. هنوز نرفته بود دلم براش تنگ شد. الانم که نشستم پشت سیستم یه حال عجیبی دارم. دل‌تنگی یه حس طبیعیه ولی حالی که من دارم دل‌تنگی محض نیست. حس می‌کنم یه تیکه از وجودم کمه. حس کمبود دارم...کاش هیچکس از معشوقش حتی برای یک لحظه دور نشه...آمین...

باز آمد بوی ماه مدرسه

یادش بخیر ...این آهنگ همیشه روزهای آخر تابستان از تلویزیون پخش می‌شد...باز آمد بوی ماه مدرسهبوی بازی‌های راه مدرسهامروز هوس کردم یک بازی وبلاگی راه بندازم. هر کسی توی وبلاگ خودش خاطره‌ی اولین روز مدرسه رو بنویسه و لینکش رو برای بقیه دوستان بذاره تا بخونیم ، ضمناْ اگه از دوران مدرسه رفتنش چیزی یا کسی هست که دلش براش تنگ شده از اون هم بنویسه ؛ هم خاطراتمون زنده میشه و هم از خواندن خاطرات بقیه‌ی دوستان لذت می‌بریم و براشون نظر می‌گذاریم. هر کسی یک جور خاطره‌ای داره و فکر کنم کار جالبی باشه.پی نوشت: یادمه روز اول مدرسه همیشه از اینکه از خانواده جدا بشم ترس داشتم. به خصوص اینکه من آمادگی هم نرفته بودم و هیچ ذهنیتی نسبت به چند ساعت دوری توی یک محیطی خارج از خونه و دور از خانواده نداشتم. یادمه که روز اول رو با پدر و برادر بزرگم محمّــد ، پا به مدرسه‌ی ابتدایی ابوذر ، ته یک کوچه‌ی بن بست توی خیابون ده متری اول جوادیه گذاشتم.پدرم چون معلم بود رفت و با همکاراش خوش و بش می‌کرد و سفارش منو می‌کرد که هوامو داشته باشن. وقتی زنگ خورد من دستم رو جدا نمی‌کردم و نمی‌رفتم.اما به هر ترفندی بود منو راضی کردند که برم سر کلاس. بابام گفت برو من همین جا منتظرت می‌مونم تا بیای.منم قبول کردم و بدو بدو رفتم بالا سر کلاس نشستم ردیف اول کنار پنجره و از اونجا هی دست تکون می‌دادم که یعنی من حواسم بهتون هست دارم نگاهتون می‌کنم نذارید برید!!

وبلاگ محله

از سال 85 یکی از دغدغه های من وبلاگ نویسی بوده و قبل تر از اون هم به خاطره نویسی مشغول بودم. نوشتن رو همیشه دوست داشتم. همیشه دوستانم رو به وبلاگ نویسی تشویق کردم و مدتی هم بصورت داوطلبانه و فعالانه بصورت یک گروه حرفه ای وبلاگ نویسی کردم که راه برای ادامه میسر نشد ...جدا از لذتی که وبلاگ نویسی برای من داره وبلاگ خوندن هم برای من لذت بخشه. بخصوص اگر نقاط مشترکی با نویسنده داشته باشم و چه نقطه ی اشتراکی بهتر از بچه محل بودن با نویسنده و چه موضوعی بهتر از محله ی مشترک و زادگاه مادری؟!مجید درویشی پهمدانی یکی از بچه های گل روستای پهمدانه که مدتهاست جسته و گریخته خبرهایی رو از روستای پهمدان در وبلاگش منتشر میکنه. حالا بعد از 3 سال وبلاگ نویسی ، وبلاگمجید تبدیل به یک وبلاگ دوست داشتنی شده که علاوه بر مطالب جالبش گاهی اخبار محله رو هم از اونجا مطلع میشم.برای مجید عزیز آرزوی موفقیت دارم و امیدوارم همین جور به وبلاگ نویسی در مورد زادگاه مادریمان با پشتکار ادامه بده.روستای زیبای من ، بالا محله ی پهمدان

من و کلی مصاحبه

در هفته ای که گذشت به چندین شرکت کوچک و بزرگ برای درخواست استخدام و مصاحبه مراجعه کردم. تقریباً روزی نبود که برای مصاحبه نرفته باشم. اکثر اونها هم با من تماس گرفتند که برای استخدام مدارک ببرم. اما زیاد محیطشون رو پسند نکردم. کارشون رو دوست نداشتم و یا با یه حساب دو دو تا چهارتایی به این نتیجه رسیدم که مسیر مناسبی برای رفت و آمد ندارند و کلاً به دلم نچسبید. یکی دو جایی هم رفتم که اونها شرایط من رو نمی پذیرفتند و فکر میکردند برای زمینه ی کاری اونها نمیتونم مفید باشم.دیروز و امروز دو مصاحبه توی شرکت DigiKala داشتم و محیط اینجا و شرایط کاریش رو خیلی خیلی دوست داشتم. به نظر خودم مصاحبه خوب پیش رفت اما یک ایرادی که داشت این بود که کارفرماها معمولا این سوال رو میپرسن که تو که رشته ی تحصیلیت مهندسی رباتیک هستش چرا این کار رو انتخاب کردی و برای چه مدتی میخوای اینجا باشی؟ خب این سوال رو دوست ندارم. احتمالا تو ذهن پرسش گر اینجور به نظر میاد که وقتی من درسم تموم بشه از اونجا میرم اما واقعا اینطور نیست. خیلی نسبت به نتیجه ی مصاحبه ی استخدامی تو جاهای دیگه ای که رفته بودم حساس نبودم ولی اینجا رو خیلی دوست داشتم. هم از نظر محیط کاری و هم از نظر نوع برخورد کارمنداش که کلا فضا پر از انرژی مثبت بود. برای همین از ظهر که برگشتم نگرانم و منتظرم که آیا به من زنگ میزنن یا نه..؟

دانلود کتاب رمان دختری که حرف نمی زد

حتماً خیلی وقت ها شده که کتاب هایی رو خوندید و یا فیلم هایی رو تماشا کردید که بر اساس زندگی یک سری اشخاص نوشته و ساخته شده بودند. کتاب «دختری که حرف نمی زد» یکی از همین دسته کتابهاست که بر اساس زندگی و دست نوشته های میرا راد تنظیم شده و منتشر میشه. میرا همون دختر وبلاگ نویسیه که بارها قبلاً ازش صحبت کردم.توی سالهایی که گذشت من برخی از مطالبش رو نگهداری کرده بودم و این مدت اخیر به ذهنم رسید که داستان زندگی میرا میتونه حتی به یک رمان تبدیل بشه. اولش قصد داشتم شروع کنم به نوشتن و مخلوطی از تخیل و واقعیت رو بر اساس خاطرات میرا تبدیل به یک رمان کنم و براش یک پایان خوب در نظر بگیرم. اما بعد از گردآوری و تنظیم کردن دست نوشته های میرا به این نتیجه رسیدم که نیازی به این کار نیست و دست نوشته های خود میرا مستندتره و بهتره فقط یک امانت دار باشم. این بود که شروع کردم به یک سری ویرایش تو مطالب میرا و تنظیم اونها برای تبدیلش به یک رمان. بعضی غلط املایی های سهوی رو درست کردم اما خیلی از جاها لغاتی می بینیم که نویسنده عمداً غلط نویسی کرده بود و من هم ترجیح دادم دست بهشون نزنم...همونطور که توی مقدمه ی کتاب هم نوشتم ، مهم نیست که میرا یک تخیله یا واقعیت ...میرا در دسترسم نبود که ازش بابت انتشار این کتاب اجازه بگیرم اما گمان می کنم کسی که نوشته هاش رو قبلاً بصورت عمومی منتشر کرده با گردآوری مطالبش و انتشار اونها بصورت یک کتاب احتمالاً نباید مشکلی داشته باشه. البته از طریقی که میتونستم راجع به این موضوع بهش اطلاع دادم.امیدوارم از خوندن این رمان لذت ببرید.در آخر یک خواهش دارم و اون اینکه اگر قصد انتشار این کتاب رو در وبلاگ و یا وب سایت خود دارید فقط و فقط لینک دانلود زیر رو جهت دانلود به بازدیدکنندگانتون معرفی کنید تا از این طریق آمار صحیحی از تعداد خوانندگان این کتاب داشته باشیم.این کتاب با دو فرمت EPUB و PDF جهت دریافت آماده شده است و داری قابلیت BookMark می باشد.جهت دانلود رمان دختری که حرف نمیزد با دو فرمت EPUB و PDF یک کلیک کوچولو رنجه فرماییدpassword : Ariodaad.MihanBlog.Comجهت Extract کردن فایل دانلود شده از پسورد بالا استفاده نمایید.

سوخت شد!

دیروز برای امتحان ریاضی مهندسی رفتم دانشگاه . بعد از امتحان گشتم دنبال یه کارشناس... یه پاسخگو... یکی که به سوالم جواب بده و اگر میتونه مشکلم رو حل کنه...بعد از مراجعه به چند نفر راهنمایی شدم به یک اتاقی که یه خانمی نشسته بود ؛ گفتم :" سلام . ببخشید! من دانشجوی مهندسی رباتیک هستم ؛ نمره‌ی یکی از درس‌هام تا همین دو روز پیش یعنی روز قبل از امتحان اعلام نشده بود و من به گمان اینکه احتمالاً پاس نمیکنم ترم تابستون غیر حضوری برداشتم که امتحان بدم و پاس کنم.اما شب امتحان نمره اعلام شد و من قبول شدم و سر جلسه نرفتم. تکلیف چیه؟"در حالی که سرش به خودش گرم بود و صدا به زور از دالان گلوش تاب میخورد و بیرون میومد گفت:"همون نمره‌ی قبولیتون رد میشه."گفتم : " میدونم! شهریه چی میشه؟ قصور از دانشگاهه که دیر اعلام کرده!گفت:" سوخت میشه ...! "

در شوک مرگ رابین ویلیامز

متاسفانه چند روز پیش بازیگر مورد علاقه‌ی من ، " رابین ویلیامز " که یک کمدین مشهور و محبوب بود و خاطرات زیادی رو با فیلم‌هاش دارم فوت کرد. خیلی از فیلم‌هایی که بازی کرده بود و نوع بازگیریش رو دوست داشتم و شنیدن این خبر برای همه‌ی کسانی که دوستش داشتند شوکه کننده بود.برخی میگن علت مرگ خودکشی بوده، بعضی میگن مصرف زیاد مواد مخدر بوده و همسرش هم رسماً اعلام کرده که رابین ویلیامز به بیماری پارکینسون مبتلا بود. دلم از شنیدن این خبر خیلی گرفت ... این دومین خبر مرگ بازیگران هالیوودی در ماه گذشته است. البته جایی یک مطلب طنزی رو هم خوندم در مورد نحسی " رمزی " فوتبالیست تیم آرسنال که هر باری که گلزنی کرده یکی از چهره‌های سرشناس دنیا فوت کردند و مرگ رابین ویلیامز هم دو روز بعد از آخرین گلزنی "رمزی" بوده!!کاش این آخر راه این هنرمند 63 ساله نبود ...رابین ویلیامز در ویکی پدیا (یک کلیک کوچولو لطفاً)

میــــراهای عجیب و غریب

انگار همه‌ی میـــرا هایی که می‌شناسم یک جورهایی عجیب و غریب هستند...!آخرین بسته‌ی چای کیسه‌ای را برداشتم و برای خودم چای دم کردم ... کتاب " میــــرا " را تا انتها خواندم... پایان عجیب و غریبی داشت که انتظارش را نداشتم. برخی از خوانندگان این کتاب نوشته بودند این کتاب " به درد نخورترین کتابی است که خوانده‌ام ! " اما من این حس را ندارم. کتاب در عین حال که داستانی عاشقانه است ، نقدی بر جامعه‌ی زمانش و پیش‌بینی نویسنده از جامعه‌ی آرمانی نیز هست که تأمل برانگیز بود... و این میـــرا نیز تمام شد ...شاید کتاب بعد مربوط بخ کریستین بوبن باشد که می‌خوانم...

سرنوشت سینماهای جوادیه

سالها پیش که سینما ابهت و رونقی داشت ، جوادیه 3 سینما داشت ؛ اولی در خیابان بیست متری جنب آموزشگاه رانندگی تدین (کنونی) قرار داشت و دو سینما هم به نام‌های توسکا و شیرین در خیابان (بلوار امروزی) دشت آزادگان، پل جوادیه واقع بودند. درست به یاد ندارم که چه زمانی سینمای واقع در خیابان بیست متری تعطیل شد اما دو سینمای دیگر را به خوبی به یاد دارم . سینما توسکا و سینما شیرین که سالها فیلم‌های زیادی را به همراه برادرهای بزرگتر از خودم در آنها تماشا کرده بودم ...البته به شخصه سینما توسکا را بیشتر دوست داشتم چون امکانات بهتری داشت. بوفه‌ی فعال و یک ساندویچی در داخل محوطه‌ی سینما توسکا وجود داشت که خیلی وقت‌ها بعد از سینما با برادرانم به آنجا می‌رفتیم. کیفیت سینما ،صدا و صندلی‌هایش کمی بهتر از سینما شیرین بود.سینما توسکا - پل جوادیهحدود 10 - 12 سال پیش سینما توسکا - آنطور که به اهالی جوادیه گفته شده بود - جهت بازسازی به بخش خصوصی واگذار شده بود . مدتی بعد اعلام کردند که بخش خصوصی از بازسازی صرف نظر کرده و نهادهای دولتی مسئول بازسازی این سینما هستند. در آن زمان تنها سینمای جوادیه سینما شیرین بود. بعد از یکی دو سال بی خبری و عدم کوچکترین تغییر در ظاهر و باطن سینما توسکا ، سینما شیرین هم بسته شد ...سینما شیرین - پل جوادیهگمان می‌کنم این روزها سالن‌های این دو سینما به مکان خوبی برای زندگی انواع جانوران موزی و غیر موزی تبدیل شده باشد..!!و این بود که سالهاست جوادیه دیگر سینما ندارد ؛ سینمایی که به عنوان یکی از نمادها و نهادهای فرهنگی از آن یاد می‌کنند ، جای خالی‌اش در جوادیه به شدت حس می‌شود و هیچکس نیست که پاسخگو باشد. شاید فکر می‌کنند اهالی جوادیه نیازی به سینما ندارند... البته اصولاً شاید کسی هم نباشد که به نیازهای فرهنگی و اجتماعی مردم جنوب شهر تهران اهمیت دهد...فراموش نکنیم که در کنار مسائل فرهنگی ، تعطیلی این سینماها  جنبه‌های دیگری هم دارد. مثلاً اینکه این سینماها سالها محل کسب درآمد برای خیلی‌ها بوده است ؛ آپارتچی‌ها ، بوفه داران و حتی مغازه‌های اطراف این سینماها که به لطف رفت و آمدهای مردم روزگاری درآمد خوبی داشتند و روزی حلال کسب می‌کردند. گاهی مسئولین فکر می‌کنند که ایجاد اشتغال یعنی ایجاد کار دولتی! و بعد می‌گویند بودجه‌ی کافی برای پرداخت حقوق کارمندان نداریم و در نتیجه نمی‌توانیم اتغال دولتی ایجاد کنیم..! نه!! گاهی تصمیم‌گیری‌های صحیح و به جا موجب ایجاد شغل‌های اصلی و بسیاری شغل‌های فرعی می‌شود که زنجیره‌وار ادامه پیدا می‌کنند. اما خیلی وقت‌ها ما فقط شاهد تصمیم‌گیری‌های هیجانی و سلیقه‌ای مسئولین هستیم که نه تنها دردی از ما دوا نمی‌کند بلکه دردی نیز به باقی دردها اضافه می‌کند...باشد که برخی مسئولین به راست هدایت یابند و برای حل مشکلات مردم قدمی مثبت بردارند. کمبود سینماهای استاندارد و در شأن مردم این سرزمین تنها یکی از مشکلات فرهنگی مردم است...همین و بس...

نسل ما از چه چیزی باید تعریف کند؟!

امروز توی ایستگاه اتوبوس منتظر بودم که ناخواسته حرف‌های چند نفر که آنها هم منتظر بودند را می‌شنیدم.  سن و سالی از آنها گذشته بود و از گذشته برای هم تعریف می‌کردند و من هم که به لطف ازدواج با بانو گوش‌هایم به زبان ترکی کمی عادت کرده بود متوجه‌ی حرف‌هایشان می‌شدم! البته ناگفته نماند که زبانیکه آنها صحبت می‌کردند ترکی تهرانی بود! خیلی غلیظ نبود وگرنه هیچ چیزی دستگیرم نمی‌شد!یکی از آنها بیشتر از بقیه صحبت می‌کرد و بیشتر به خاطرات زمان جوانی می‌پرداخت . او برای دوستانش تعریف می‌کرد که دیپلم ردی زمان شاه است و مدیر مدرسه به خاطر نیم نمره که به او نداده بود موفق نشده بود دیپلمش را بگیرد. ( بر عکس حالا که هر روز سعی می‌کنند ضعف‌های آموزشی را با نمره‌های کیلویی بپوشانند تا دانش‌آموز قبول شود!!) می‌گفت بعد از مدرسه به خدمت ارتش در آمده و حقوق خوبی هم می‌گرفته . . .