منم یکی از اون یازده تام

امشب تیم ملی ایران بازی داره ... من بعد از این چند شب که نتایج عجیب و غریبی دیدم دلم خواست یکی از اون نتایج عجیب و غریب هم برد تیم ملی ایران مقابل نیجریه باشه. براشون دعا کنیم ...

باید گذاشت و رفت

قبول کنید که خیلی سخته ...خیلی سخته دل کندن از وبلاگی که چند ساله بهش دل بستی و توش می‌نویسی ...همینطور دل کندن از پرشین‌بلاگ ...پرشین‌بلاگی که اصلی ترین دلیل وبلاگنویسی تو بوده ...پرشین‌بلاگ مدتیه که قاطی کرده ...مسئولینش هم که دیگه مسئول نیستن ... هر کی که کار بلد بوده رفته از تیم پرشین‌بلاگ و حالا دیگه کسی پاسخ‌گو هم نیست! ایمیل دادم که مشکل دارم و اکثر اوقات پرشین‌بلاگ پیغام خطا میده ... نه صفحه‌ی ارسال پست باز میشه و نه صفحه‌ی نظرات ... بعد از ۲ هفته جواب اومده که وبلاگ Help رو بخون ...! انگار وبلاگ‌نویس امروز و دیروزم ..!!منم دیگه حوصله ندارم ... برای ارسال یه پست باید هزار بار صفحه رو رفرش کنم تا یه بار باز بشه برام ...به سرم هوای رفتن دارم ...تو بگو ...برم یا بمونم ...؟!

ایده‌های کار آفرینی

سرمایه‌ی کافی برای شروع کار ندارم ... اما اگر هم بتونم جور کنم فعلاً ایده‌ی خاصی هم ندارم ... نمیدونم از کجا باید شروع کنم ... فقط دلم میخواد دیگه برای خودم کار کنم ... خسته شدم از بس برای بقیه کار کردم و چیزی در نیومد ... اگه کسی ایده‌ای داره برای شروع خود اشتغالی راهنماییم کنه ... ممنون

رشته‌هایی که پنبه شد

خیلی راجع بهش فکر کرده بودم و براش برنامه‌ریزی کردم . توی پست‌های قبلیم راجع به یک انتخاب گفته بودم. من گشتم و به دوست و همکار گذشتم - میلاد - برای همکاری رسیدم . مطمئن بودم که اگه میلاد به من اضافه بشه حتما گروه موفقی میشیم. کلی باهاش صحبت کردم تا راضی شد دیروز برام وقت بذاره و از نزدیک همدیگه رو ببینیم . از صبح کلی هیجان داشتم . هم دلم براش تنگ شده بود و هم فکر کردم میتونم راضیش کنم ... اما میلاد راضی شدنی نبود . اون با یه طرح جدید برای خود اشتغالی خودش اومده بود و اساساً اعتقادی به پیشنهاد من نداشت ... اینجوری شد که منم رشته‌هام پنبه شد ... کمی مأیوس شدم ... خیلی دلم میخواست با میلاد باشم ... نشد ...

ساعت رفتن

کم کم صدای تیک تاک ساعت را می شنوی ... گویی که دیگر زمانی باقی نمانده ... وقتش که فرا برسد تو فارغ از تمامِ خاطراتِ لحظاتِ تلخ و شیرینت به گریز ناگزیرت تن خواهی داد ... با دقت که گوش می‌کنم می‌شنومش ... صدای تیک تاک می‌آید ... دلم تاب رفتن ندارد ... شاید باید این وبلاگ را با تمام دل نوشته ها و خاطرات آن روزهای عاشقی بگذارم و بروم ... شاید روزی با یک خداحافظی ساده ... شاید همین روزها ... و شاید روزهایی دیگر ... کسی چه می داند ..؟!

انتخاب

مدتیه موضوعی ذهن من رو مشغول کرده و باید انتخابی داشته باشم. موضوع مربوط به شغلم میشه . داستان از این قراره که در حال حاضر من توی یکی از دفاتر جوادیه مشغول به کارم و از کارم هم فعلا راضی هستم . اما دفتر توی خ قریب هم به من پیشنهاد شده و دارم فکر میکنم که اگر برم اونجا ، میتونم به اندازه ی اینجا موفق باشم یا نه؟ انتخاب خیلی سختیه ، از یک طرف من خیلی برای این دفتر زحمت کشیدم تا از خاک در اومده و حالا مردم بعد از همین مدت کوتاه منو قبولم کردند ، از طرفی اگر بتونم توی دفتر بالا هم به همین اندازه موفق باشم سطح درآمدم فوق العاده ترقی پیدا میکنه. یه جورایی ریسک بزرگیه ... باید بیشتر راجع به این موضوع تحقیق کنم و با برنامه‌ریزی پیش برم که انتخاب غلطی نداشته باشم که منجر به شکست بشه و همین موقعیت خوب فعلی رو هم از دست بدم ...

اشک های روان من

من خیلی دل نازکم ... گاهی خیلی زود اشکم در میاد ... مثل الان ... مثل الان که وبلاگ میرا رو خوندم ... میرایی که بعد مرگ برادرش 10 سال سکوت کرد و حتی یک کلمه هم حرف نزد و وقتی زبانش رو باز کرد که مادرش رو از دست داده بود ... کاش زندگی اینقدر سخت نبود ...

سفرنامه - سفر به کوچصفهان - فرهنگ سازی ورزش

هفته ی گذشته بدلیل فوت ناگهانی مادر خانم برادرم راهی لاهیجان شدم . چون صبح زود رسیده بودم تصمیم گرفتم بین راه توی کوچصفهان پیاده بشم و کارهای آزادی وثیقم رو انجام بدم و بعد برم لاهیجان ؛ ساعت حدود 6:30 بود . هنوز زود بود برای باز شدن دادسرا ، در نتیجه کمی پیاده روی کردم و توی کوچصفهان چرخیدم . کم کم مدارس باز شد و بچه ها رو هنگام رفتن به مدرسه میدیدم و کمتر حوصلم سر میرفت!ساعت بین ۷ تا ۷:۳۰ بود که رفتم به یک قهوه‌خانه و یک چای دبش خوردم . البته چایش دبش نه بِــرَندش! دوباره شروع به پیاده روی کردم و رفتم توی پارک نزدیک دادسرای کوچصفهان . کمی که نشستم متوجه شدم کم کم آقایان و خانم ها که بعضی هم شاغل بودند برای پیاده روی و ورزش صبح‌گاهی قبل از شروع ساعت کاری به پارک میان و توی گروه‌های دوستانه‌ی دو نفری و سه نفری خودشون شروع به ورزش و نرمش می کنند . از وسایل ورزشی موجود در پارک - که البته بخاطر رطوبت بالای هوا کمی زنگ زد بودند - استفاده میکردند . من از دیدن این صحنه ها به وجد اومدم و من هم در کنار اونها شروع به نرمش های سبک کردم و به این فکر میکردم که ورزش کردن توی کوچصفهان در این حد فرهنگ سازی شده که هم آقایون که معمولا اهل ورزش های اینجوری نیستند و هم خانم ها که معمولاً در هراس این هستند که کسی مزاحمشون نشه ، توی کوچصفهان بدون هیچ دغدغه ی خاطری از باب مسائلی که گفتم خیلی راحت مشغول ورزش کردن و لذت بردن از زندگی خودشون بودن! اما اگر همین ورزش رو توی بعضی پارک های تهران انجام بدی ( منظور پارک ها و بوستان های محلی هست نه پارک های بزرگ تهران که ورزش صبحگاهی همیشه توی برنامه اهالی اونجا هست ) یا بهت میخندن و یا اگر خانم باشی مزاحمت میشن! خوبه که این فرهنگ سازی ها توی تهران هم باشه . همیشه نباید منتظر کار مسئولین بود ، این موضوع همت خود مردم رو میطلبه. بعد از ورزش رفتم دادسرا و کارهام رو انجام دادم. حدود ۳۰۰۰۰۰ تومان از وثیقم رو بابت هزینه ی دارسی و جریمه و ... کم کردند و باقیش رو هم گفتند برو تا بریزیم ...!!

خانواده ای که خانواده نیست ! Pretty Little Liars

یکی از سریالهای پر طرفدار که تقریبا جهانی شده ، سریال Pretty Little Liars است که داستانی مهیج و پر پیچ و خم دارد . در این میان اما در لابلای اپیزودهای طولانی و ادامه دار این سریال بصورت نامحسوسی چیزهایی به مخاطب القا می شود که اگر به آنها توجه نکنیم همان تهاجم فرهنگی که سالهاست راجع به آن سخن به میان می رود رخ خواهد داد . بطور مثال در این سریال محوریت داستان با ۵ دختر نوجوان است که به واسطه آنها با دیگر دوستانشان در مدرسه و محله شان  نیز اشنا می شویم . نکته قابل تأمل و نقطه ی اشتراک همه ی این بچه ها در نداشتن خانواده ای مستحکم است ! هر کدام از این ۵ دختر در ظاهر دارای موقعیت مناسبی هستند اما کم کم که دوربین وارد خانه هایشان می شود با مشکلات هر کدام بیشتر آشنا می‌شویم و متوجه می‌شود که اساساً خانواده در آنجا معنا و مفهوم خاصی ندارد !   پدر و مادر آلیسون از ابتدا در فیلم حضور ندارند و در اواسط فیلم مشخص می شود که برادر آلیسون حاصل رابطه ی نامشروع مادرش با پدر دوستش است ! پدر و مادر هانا از هم جدا شده اند و خود هانا با پسری رابطه برقرار کرده که او هم از کودکی جدا از پدر و مادرش زندگی می  کند که سالهاست از هم طلاق گرفته اند . اسپنسر در خانواده ای زندگی میکند که از لحاظ مالی و اجتماعی در سطح بهتر و بالاتری نسبت به دیگر دوستانش قرار دارد اما در عین حال پدرش سالها پیش با مادر آلیسون رابطه داشته که حاصل این رابطه جیسون ، برادر آلیسون است! مادرش بخاطر حفظ آبرو و موقعیت اجتماعیش - که وکیل است - از این موضوع چشم پوشی می کند . آریا هم در خانواده ای زندگی می کند که پدر خانواده با یکی از دانش آموزانش رابطه داشته است . خود آریا هم با یکی از معلمانش رابطه دارد که مغایر با قوانین آمریکاست! امیلی هم که ظاهرا در خانواده ای زندگی می کند که پدر و مادرش در ظاهر هیچ مشکلی مشابه دیگران ندارند و تنها خانواده در این فیلم هستند که پدر و مادر خانواده رابطه ای صمیمانه دارند اما عملا ما خانواده ای نمی بینیم چرا که عموما پدر خانواده بعلت اشتغال در ارتش آمریکا اکثر اوقات در ماموریت در کشور افغانستان به سر میبرد ! خود امیلی دارای شخصیت متفاوتی است و بدنبال رابطه با هم جنسان خودش است ! جالب اینجاست که در این فیلم کاملا تلاش شده این نوع رابطه بطور 100% عادی جلوه داده شود و به خانواده ها قبولانده شود که فرزندانشان را با همین رابطه بپذیرند و اعتراضی نکنند !! حتی در برخی صحنه ها دوستان امیلی نیز به او می پیوندند و به خانواده ی خود می گویند که آنها نیز خواهان چنین رابطه ای هستند و بدین ترتیب از امیلی که پرچمدار این نوع روابط و اعلام آن به خانواده اش است تشکر میکنند و می گویند که خانواده ی آنها نیز براحتی با این موضوع کنار آمده است! بدین ترتیب کاملا می بینیم که در این سریال و بطور کل در این دست سریال های ساخت شبکه های آمریکایی از یک داستان کاملا قوی استفاده می شود و آموزش هایی بطور نامحسوس به مخاطب القا می شود که از نظر روانشناسی این نوع پیام ها پس از تکرار و نیز بعلت جذابیت داستان اصلی سریال و پذیرفته شدن آن داستان توسط مخاطب و ایجاد رابطه ی عمیق و همزاد پنداری مخاطب با بازیگران سریال ، به مرور این پیام ها بصورت شرطی شده و برای مخاطب به امری عادی بدیل می شود... زمانی که به تماشای چنین سریال هایی می نشینید حواس خود را جمع کنید تا در تله ی روانشناختی فیلمسازانش قرار نگیرید و تنها موضوع داستان را دنبال کنید ! وگرنه در نسل های بعدی ما هم شاهد چنین خانواده هایی در بین ایرانی ها خواهیم بود . اگر هم نمی توانید نگاه نکنید !!!

برایت آرزومندم

خدا تنها روزنه امیدی است که هیچگاه بسته نمی شود ... تنها کسی است که با دهان بسته هم میتوان صدایش کرد ... با پای شکسته هم می توان سراغش رفت ... تنها خریداریست که اجناس شکسته را بهتر بر میدارد ... وقتی همه تنهایت گذاشتند محرمت می شود ... و تنها سلطانیست که دلش با بخشیدن آرام می شود نه با تنبیه کردن ... خدا را برایت آرزومندم ...