پژمردن من آسان نیست!

روزگار اگر چنین به من سخت میگیری ... با خبر باش که پژمردن من آسان نیست ... گرچه دلگیر تر از دیروزم ... گرچه فردای غم انگیز مرا میخواند ... لیک باور دارم... دلخوشیها کم نیست ... زندگی باید کرد ...

گهی پشت به زین و گهی زین به پشت

گاهی گمان نمی کنی و می شود ... گاهی نمی شود که نمی شود ... گاهی هزار دوره دعا بی اجابت است ... گاهی نگفته قرعه بنام تو می شود ... گاهی بساط عشق خودش جور می شود ... گاهی به صد مقدمه ناجور می شود ... گاهی گدای گدایی و بخت با تو یار نیست ... گاهی تمام شهر گدای تو می شود ...

آرزو

ز تمام خواستنی ها تو یکی از آن من باش که به غیر از با تو بودن دلم آرزو ندارد...

امشبم گذشت ...

امشبم گذشت من ندیدمتچشم به راهتم تا رسیدنتامشبم گذشت حال من بدهدل بریدنو یاد من نده ...دنبالت میام با یه چتر خیسرد پای تو روی جاده نیستاز کدوم مسیر رد شدی گلم ؟بی تو هر نفس غصه میخورمتو چه راحتی من ازت جدامهمه چیزمی چی ازت بخوام؟چی شده بگو دلخوری ازم؟ازتو بگذرم؟ حرفشم نزن ...

فاصله ها

وحشت از عشق که نه...!

ترسم از فاصله هاست...

وحشت از غصه که نه...!

ترسم از خاتمه هاست...

صحبت از کشتن ناخواسته ی عاطفه هاست...

کوله باری از هیچ که بر شانه ی ماست...

گله از دست کسی نیست...

مقصر دل دیوانه ی ماست...

خواست خدا

سال گذشته آلبوم دوم راما به بازار آمد. یکی از آهنگ های این آلبوم که خیلی به دل من نشست آهنگ زیبای " درخت و برگ " بود که اگر اشتباه نکنم شعر و آهنگ آن  کار خود راما بود.اولین باری که این آهنگ رو شنیدم واقعا تحت تاثیر قرار گرفتم؛خصوصا وقتی بیت آخر رو می خوند اشک از چشام جاری می شد. چون هم آدم احساساتی هستم و هم با موسیقی ارتباط عجیبی برقرار می کنم.از زیبایی کار که اصلا نمی شه گذشت. شما هم این شعر رو در ادامه بخونید تا ازش لذت ببرید!

می‌نویسم از تو

نامه هایم را ربودند،نامم را...شعر بى من تر از من را...من اینجا دلم تنگ است...من اینجا حرفها دارم با "تو" ولى...مى‌خواهم "تا آخرین نایم" را از "تو" بنویسم... اگر چه مى ربایندشان این موشهاى "گربه ندیده!" بگذار بربایند شعرم را... باز هم "مى ریسم" از نو... با بند بند وجودم... با تک تک سلولهاى خونینم... مى نویسم از "من" و از "ما" و از "تو"... بارى اگرچه مى ربایند "قلمم" را... قلمى خواهم ساخت از "شعر بى قلم" نوشته ام را...

خوب منو گذاشتی تنها

من خودم دیدم ستارهنور نداره بی فروغهتو اصلا دوستم نداشتیهر چی که گفتی دروغه!هنوزم عاشقتم منجون چشمات،جون دریاولیکن یادت بمونهخوب منو گذاشتی تنها...

قصه‌ی لب‌های یخ بسته

نباید به پشت سر نگاه کنم  

آخه راه رفته دیدن نداره

دیگه هر چشمى بذار گریه کنه  

صداى گریه شنیدن نداره  

 

قصه ى لب هاى یخ بسته که خوندن نداره  

آخه اینجا با دروغ هاى تو موندن نداره  

 

همه ى روزها برام مثل همه 

دیگه زندگى برام جهنمه  

واسه تو یه پنجره دنیائیه  

واسه من یه پنجره خیلى کمه 

همینه که من به شب

دیگه تن در نمى دم  

از غم قصه ى تو گریه مو سر نمى دم   

 

قصه ى لب هاى یخ بسته که خوندن نداره 

آخه اینجا با دروغ هاى تو موندن نداره   

تو میخواى منو تو مرداب ببینى  

منو عاشق، منو بى تاب ببینى  

اما من به قصه هات گوش نمى دم  

تو باید موندنم و خواب ببینى  

قفل تنهایى من  یه روز آخر وا میشه  

اگه از اینجا برم کلیدش پیدا میشه 

(قصه ى لبهاى یخ بسته : شهیار قنبرى)

یاد تو

تو یعنى روح باران را  

متین و ساده بوسیدن

و یا در پاسخ یک لطف  

به روى غنچه خندیدن  

کنارم هستى و هر شب 

به خوابم باز مى آیى 

اگر هرگز نمى خوابند

دو چشم سرخ و نمناکم  

اگر در فکر چشمانت  

شکسته قلب غمناکم  

ولى یادم نخواهد رفت  

که یاد تو هنوز اینجاست...